پرت و پلا

می خوام خودمو رها کنم روی امواج خروشان افکارم.می خوام منو اینجا جدی نگیرید.مثل مستی که توی کوچه ها آواز مستانه می خواند.من مست و تو دیوانه ،ما را که برد خانه/من چند تو را گفتم ،کم خور دو سه پیمانه//در شهر یکی کس را هشیار نمی بینم/هریک بتر از دیگر ،شوریده و دیوانه//سر جام محکم نشستم ولی بد جوری تلو تلو می خورم.هر صدایی که میشنوم مثل موج برداشتن آب حوض،موج بر می دارم.نمی دونم خوشم؟یا نا خوشم؟گیجم.میرم تو اتاقم.درو می بندم.ولو میشم کف اتاق و شروع می کنم به خواندن کتاب.ورق ورق مرا می برد تا افق های سبز بشارت.سیر و سلوکی است.همیشه تصویر ناکجا آبادی من ،یک کوچه باغ است.با دیوارهای کاهگلی.زمین خاکی و جوی باریکی که آب در آن روان است.تمام گشت و گذار ذهنی من در این کوچه است.شاید در زندگی های قبلی ام اینجا بودم.وسط اتاق خودم در این کوچه می گردم.ونسیم خوشبویش را استشمام می کنم.وتجسم سایه ای که همیشه دور می شود.گفتی زناز بیش مرنجان مرا،برو/آن گفتنت،که بیش مرنجانم،آرزوست.ومن رفتم.تا دشت پر ملال آرزو.دستم را که دراز کردم،عطر خوش عاشقی پیچید در تمام وجودم.وخواستم که سماع کنم.حنانه شو حنانه شو.کمتر از چوبی شده بودم که کر و کور مانده بودم در این جهان پر آوا.ونجوای نوازشگرش را شنیدم که می گفت باز آی و در من گریز.