کوچه

گفتم بعد از یک روز پر از رفت و آمد و شلوغ و خسته از هیاهو بشینم مجله ام را که خریده بودم بخونم.کلی ذوق کرده بودم وخریده بودمش.عکس حسین علیزاده روی جلدش بود و من در تمام راه به او و انگشتانش فکر کرده بودم و راستش خیلی هم حسرت خورده بودم که خدایا کاش منم می تونستم و از این حرفا.خلاصه همه خواب بودند چایی ریختم و تا نشستم سروصدای کوچه بلند شد.اونم ساعت ده دقیقه به یک نیمه شب.کامیونی که می خواست از بین ماشین های پارک شده رد شود.و نمی توانست از بین دوتاشون رد بشه.اول زنگ مارو زدند،گفتم نه آقا مال ما نیست.شروع کردند به داد و فریاد که زنگ فلان خونه را بزن خلاصه پیدا نشد.چند تا از کارگران ساختمان در حال ساخت که کامیون برایشان آمده بود با هم ماشین پارک شده را تکان دادند که دزدگیر به صدا در آمد.ومدتی سروصدا،بعد شروع کردند چند تایی فرمان دادن به راننده کامیون وتقریبا تمام دزد گیر ها به صدا در اومدند.کارگران با صدای بلند می گفتند بگیر دست راست،خوب حالا بگیر دست چپ خوبه خوبه،انگار نه انگار نیمه شبه.ومن  مات و مبهوت از این همه سرو صدا،موندم.حواسم پرت شد.یعنی ریختم به هم.همینطور نشستم.حتی شب ها هم آرامش ندارم.حالا نوبت دنده عقب رفتن بود که کامیونه هی بوق متناوبی را می زد.اول که شروع کردم فکر کردم به به امشب چه شبی میشه.حرفای علیزاده را راجع به حس لحظه های تعریف نشده می خونم و بعد کتابم را و بعد ..ولی الان به این نتیجه رسیدم گور بابای هر چی شهر نشینیه کاش یه وجب جا تو یک خراب شده ای داشتم.حالا که ندارم میرم کپه ام را بگذارم.سروصداییه ها،بیاو ببین