شیرین

خیلی خلوته ولی از صبح صدای جرثقیل روشن که آهن ها رو بالا پایین می کنه میاد.نشستم فیلم شیرین به کارگردانی کیارستمی را دیدم و گریه کردم.باید زن باشی تا در این فیلم گریه کنی.راوی درپایان فیلم می گوید من شیرینم ،شیرینی که در درون هر زنی زندگی می کند.فیلمی در این فیلم نمی بینی!!روایت مثنوی نظامی است.صحنه تا پایان فیلم روی تماشاچی است.وتماشا چیان،همگی هنر پیشگان زن ایرانی ،در سنین بسیار متفاوت ،هستند البته به اضافه خانم ژولیت پینوشه.وچند تن آقا وعکس العمل آنها در برخورد با شنیدن داستان جالب است. ومن هم درست با ایشان گریه کردم و با ایشان خندیدم. 

فیلم که تموم شد صورتم را شستم و با شیرین درونم همراه شدم و عاشقانه مادرم را روی ویلچر نشاندم بردمش به یک شبه پارک در محله مان.از پرستار خواهش کردم نیاید.می خواستم باعشقم تنها باشم.نگاهش بی نور ولی مثل همیشه مهربان بود.هیچکس نبود فقط چند پیرمرد داشتند تخته بازی می کردند و بقیه پیرمردها نگاه می کردند.نشستم روی نیمکت و صندلی مادرم را تا حد ممکن کشیدم جلو.بهش گفتم می خوای داستان برات بگم ؟مژه زد .شروع کردم داستان شیرین را برایش گفتم.از فرهاد گفتم .از خسرو.هی هوشیارتر می شد.دیگه کاملا چشماش باز بود.حرفی نمیزد ولی می فهمیدم چه حالیه. 

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست 

تا اشارات نظر راز میان من و توست 

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم 

پاسخم گو به نگاهی که میان من و توست 

مادرم یک زن به تمام معنا است.هیچگاه در تمام مدت عمرم بیاد ندارم حرف تلخی از او شنیده باشم.حرف هایش همیشه با معنا بود.وقتی حالش خوب بود داستان ها ی نظامی را دوست داشت.ومی گفت به این میگن شاعر .اوعشق را فهمیده و اخلاقیات را رعایت کرده است.واکنون روبروی من نشسته ووقتی رسیدم به اونجایی که خسرو کشته شدو شیرین هم خودش را کشت.هم خودم گریه ام گرفت هم مادرم.سرمو گذاشتم روی دستاش و بوسیدمش .دستاش خیس شده بود هیچ حرکتی نمی کرد.یه دفعه یکی گفت:دخترم،سرمو که بلند کردم پیرمردی مهربان با چشمهای کبود لبخندی زد و گفت مدتیه دارم نگاهتون می کنم،اومدم بگم خوش به حال هر دوتاتون.ورفت.انگار یکدفعه متوجه موقعیت خودم شدم .بلند شدم و مامانو بوسیدم و به سمت خونه اومدم.تحویل پرستارش دادم و اومدم اینجا بگم که شیرین درون من همیشه عاشقه و عاشق می مونه.