زندگی

چه پوست کلفتم من.زندگی ادامه داره.امروز بازم از دیدن گل ها لذت بردم.و فکر نمی کردم که بتوانم بعد از فراق باز هم توجهی به پیرامونم داشته باشم.و دوست داشتم توی خیالم کنارش دراز بکشم ومثل او جاری بشم در نبض این چرخه ی حیات تا باز کی تداوم پیدا کنم جایی.اما به آسمان که نگریستم از اندیشه ام شرمنده شدم که روح را با نفخه اش ندیدم و وابسته ی یک تن !شدم. 

والله که شهر بی تو مرا حبس می شود 

آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست 

و می دانم که سوز جدایی در دلم باقی خواهد ماند تا هستم 

خبرت خراب تر کرد حرارت جدایی 

چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی 

و این کوره ی گداختن من است.اما فیض فیاضیت اوست که دستم را می گیرد و سیر و تماشای جهانی را نشانم می دهد که : 

آنچه بینی ،دلت همان خواهد 

وآنچه  خواهددلت،همان بینی

آروم می شوم.دنیایی که بیماری و درد  در آن نیست.