مترو

ساعت یک ربع به سه نیم شبه.صدای تلق تلق کولر تمام فضای خونه را پر کرده،امشب از سروصدای ساختمون روبرویی خبری نیست.هیچ حرفی برای زدن ندارم.همینطوری شروع کردم شاید آخرش پاک کنم.همش توی ذهنم زن جوانی است که عصر در مترو دستفروشی می کرد.واگن خیلی خالی بود یکدفعه بدون مقدمه به همه رو کرده بود و شروع کرد:شوهرم کارتون خوابه.بچه ام را در بهزیستی گذاشتم.دوروزه آوردمش اصلا حوصله اش را ندارم.یکی پرسید چند سالشه؟گفت چهار سال....پس غریزه مادری چی میشه؟بچه را از ابتدای طلاق گذاشته بهزیستی.اصلا با او آشنا نیست.یعنی با احساس مادری غریبه است.حق دارد.خودش قربانی است.چرا اینجا عملا زن ها نادیده گرفته می شوند؟هر جای دیگه باشه قانون ازش دفاع می کنه.کاری براش پیدا میشه...تمام بعداز ظهر قیافه اش توی ذهنم مانده بود.مدتیه کتابام ریخته کف اتاق.راستی میشه آدم بچه دار بشه بعد حتی یک ثانیه از بچه اش جدا باشه بعد مثلا غذا بخوره ،شاید همون موقع اون غذا نداشته باشه...از مترو که بیرون اومده بودم دلم می خواست بلند بلند نمی دونم برای چه دلیل مشخصی گریه کنم.از پله ها که میای بالا یک گروه به استقبالت میان.فقط کمی خشن هستند ممکنه بگیرنت.مانتو و روسری و شلوار و کفش وهی عرق عرق ،خیس شدی،یکدفعه یکی بگه حجابت ناقصه.میشه یک روز بزنی تو گوش...ای بابا.پر بغض بودم.به داد این همه بدبختی برسین آخه.چند تا خنزر پنزر ازش خریده بودم.ساک سنگینی را دنبالش از اینطرف به اونطرف می کشید.این کشوری که روی گسل زلزله است،اگر یک روز صبح بیدار شیم و ببینیم تمام آنچه خود را از دیگران جدا می کردیم زیر آوار مونده ،شاید تصویر خود ما باشد که برای زنده موندن به اینکار دست بزنیم.خیلی تعجب می کنم از کسانی که هیچ تزلزلی حتی در فکرشان به موقعیت و شرایطشان ندارند و با نخوت و تکبر به این آدم ها نگاه می کنند.