پدربزرگ من

عصرها که می شد پدر بزرگم دست مرا می گرفت و با خودش می برد بیرون.وباعث حیرت بقیه می شد که چطور از بین اینهمه نوه،مرا به دیگران ترجیح می داد.در طول راهی که نمی دانم کجا بود برایم داستان های قرآنی می گفت،فهمیدم که موسی مرد درشت و عصبانیی بوده و عیسی مهربون بوده و محمد بچه ها را دوست داشته و...شده بودم یوسف و لج همه در می اومد که او با من که یک بچه ی چهار پنج ساله بودم چکار دارد.رفته رفته که بزرگتر شدم عشق عجیبی به او پیدا کرده بودم از مدرسه که می اومدم فقط کنار او جایم بود،برایش چایی می ریختم واو برایم از مطالب تذکره الاولیا می گفت.داستان  منطق الطیر را فوت آب بودم.وهمه خوششون میومد که یک بچه می تونه داستان بگه.در درس ضعیف می شدم در مدرسه فقط بسکت بازی می کردم ودر خانه آموزش مطالب عرفانی،همو در باره ی سهروردی با من صحبت کردو یادم است که همان شب خواب پیرمرد سرخ مویی را دیدم.صبح به او گفتم و او شگفت زده به من نگاه کرد و گفت رساله عقل سرخ را از سهروردی بخوان البته وقتی بزرگ شدی،ومن بزرگ شدم و خواندم و دیدم همان پیرمردی که در خواب دیدمش ،همان بود.رابطه ،دیگر برای مادرم بخاطر نگرانی از درس و تنبلی من ،غیر قابل تحمل شده بود واو زیر گوشم می گفت:بشوی اوراق اگر همدرس مایی.بالاخره او به خانه ی عمو رفت.دیگر ۱۵ ساله بودم و گاهی زیر آبی با او دور از چشم دیگران گپی و گفتی داشتیم.روزگاری با او داشتم که مپرس.او نتیجه ی زندگی را فقط در مطالعه و مطالعه می دانست و بعد سفر.یک روز غروب داشت با من حرف می زد و گفت که چقدر به او شبیه هستم.به من گفت زندگی کن.فقط زنده بودن کافی نیست.و...وبعد عمویم اومد دنبالش و موقع رفتن وقتی داشتم می بوسیدمش کنار گوشم گفت دیدار در دیاری دیگر .پرسیدم چی؟گفت شنیدی.بعدا یادت میاد.همون شب می خوابه و صبح بیدار نمیشه بماند که چه شد و چی کشیدم.سال هاست از مرگش می گذرد هنوز بهترین همکلام من است در خلوتم.هیچگاه نتوانستم با پدرم چنین ارتباطی بر قرار کنم.دلم برای بچه های امروز می سوزه.حالا بچه ها ی کوچیک هم تنها هستند دستشان در دست مادربزرگ یا پدر بزرگی نیست که مثل من پایه ی تمام گرایش هایش را گذاشته باشند.دوستم می گفت این روزا مادر بزرگ ها بیشتر در فکر لیفت صورت و تزریق بتاکس هستند تا چند سالی جوانتر به نظر بیایند.و پدر بزرگ ها رفتند با دختران خوشگل و جوان ازدواج کردند تا چند صباحی که زنده اند خوش باشند.شاید کمی بد بینانه باشد اصلا به من ربطی نداره که کی چکار می کنه .فقط دلم هواشو کرده بود . 

پ.ن۱-چی داره سرمون میاد.؟هر مهمون خارجی که برامون میاد ایران هیچکدوم از ادا و اصول ما ایرانی ها را نداره.بابا کمی به فکر روحمون و مغزمون باشیم 

پ.ن۲-این پست فقط داستان دلگرفتگی من بود.وقتی خوره ی دلتنگی میاد کارش نمیشه کرد.همینه دیگه.همشو سانسور کردم همین چند خط موند.بلند شم برم یه موزیک احمقانه بزارم ازین حال و هوا بیرون بیام. 

پ.ن۳-الان یادم اومد که غروب جمعه است .پس بگو چمه،امان از این جمعه های ساکت متروک. 

پ.ن۴-انگیزه ی نوشتن من ،کامنتی از لاله دختری که نمی شناختم ،شد.ووقتی رفتم به وبش سر بزنم از پدر بزرگش،بابامیر نوشته بود که مرا بیاد خودم و پدربزرگم انداخت.از او ممنونم