دل

باز می لرزد دلم ، دستم .یه گشتی زده بودم تو دلم و دیدم اوه اوه خراب ، درشو فوری بستم چون وقت نداشتم ، اگر می فهمید که بهش سر زدم وا مصیبتا ، دیگه همه چیز باید تعطیل می شد ، فیلش یاد هندوستان می کرد و حالا بیا درستش کن. خیلی کار داشتم.خوندنی ، نوشتنی ، انجام دادنی ، کی دیگه این روزا به فکر دل است؟ درشو با قفل بستم و گفتم میام بهت سر می زنم و او سر به دیوار می کوبید؟صدایش را می شنیدم. الان که نیمه شبه خواستم باهاش گپی بزنم ، گله کنان شروع کرد که : کی مهم تر از من ؟ همه ی حرفاتو با من می زنی ، از چشمه ی عشق من سیراب  می شوی ، مگر نگفتند که دل را خدا با دست های خودش ساخته ، مگر نگفتند که ، تماشاگه رازه ، مگر نگفتند که ابلیس به همه جای بدن تو می تواند وارد شود جز دل: 

مدعی خواست بیاید به تماشاگه راز 

دست غیب آمد و بر سینه ی نا محرم زد 

مگر تاکید نشده که اول زیارت دل کن که الله بنا کرده و بعد زیارت گل کن که ابراهیم ساخته ،مگر مخاطب خدا ، دل نیست؟ 

ای دل چه اندیشیده ای در عذر آن تقصیرها ؟ چرا دل مخاطب شده ؟ حالا اسیر رنگ شدی ، در پی بی رنگی باش  

رنگ تو داری و ز ر نگ جهان  

پاکی و هم رنگ خدا بوده ای 

چقدر رساله در باره ی دل نوشته شده است؟ مگر نگفتند دل محل ظهور معنویت است؟ 

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند 

یک قطره چکید ، نامش دل شد 

ای بابا ، خوب باشه . من که همیشه سر سودای تو دارم ، من که مرید هواهای توام ، من که گوش جان به تو سپرده ام ، من که از زندگی باز مانده ام به نجواهای تو ، من که شهر بند توام ، دیگر فصلی نخواهد ماند جز وصلی. باشد اطاعت جانان واجب است.    

دوست نشسته روبرو من به کجا نظر کنم 

دوست گرفته شهر دل ، من به کجا سفر کنم 

معاشقه آغاز شده بود و ربود مرا چون همیشه ، توانی برای مقاومت در برابرش ، هیچگاه نداشتم. می کشاند هر جا خاطرخواه اوست ، رشته ای به محکمی عشقه ، که می پیچد به دورت تا توان و هستی ات را بگیرد و از شیره ی جانت آنقدر بمکد تا دیگر تویی نباشی و همه او شوی.  

همچو چنگم ، سر تسلیم و ارادت در پیش 

تو به هر ضرب که خواهی ، بزن و بنوازم 

و دوباره مومی در کف زنگی مست شدم