گپ خودمونی

امروز از خیابون که رد شدم یکباره زندگی اطرافیانم را بعد از مرگم دیدم.همانطور که شاید مثلاْ بیست سال قبل خیلی ها ازین خیابون رد شده بودند که عزیز خانواده شان بودند و الان نیستند.بارها این اتفاق برام افتاده و باعث شده همه چیز برایم مسخره بیاد. این همه تکاپو و تلاش که به زودی می گذاری و می ری و بعدی ها به زندگیشون ادامه می دهند همانطور که تو بعد از رفتگانت داری زندگی می کنی.اشتباه نکنید این حالت افسردگی نیست.یک نوع بی نیازی و استغنا برایم می آورد.تمام چیزهایی که داد آدما رو در میاره برای من قابل هضمه .آرامش درون دارم.شاید بتونم بگم که ترس را از من گرفته.فکر کن پنجاه سال دیگه چه کسانی نیستند که الان دارند خودشونو برای یک سری چیز می کشند.فکر کن اگر باور کنیم که همیشه ما نیستیم که به مجلس ختم دیگران می رویم بلکه روزی هم به مجلس ختم ما خواهند آمد ُخیلی از مسایل برایمان راحت تر می شود. ولی مردم چنان چسبیدند به زندگی که انگار هزار سال زنده خواهند بود.سخن علی (ع) را دوست دارم که فرموده فکر کن امروز آخرین روز زندگی توست.اگر واقعاْ بتونیم این فکر را بکنیم ُ سعی خواهیم کرد که از تمام چیزایی که داریم لذت ببریم. 

پ . ن ۱ - سالگرد احمد شاملو بود. روحش شاد. او کیست که حتی بر سر مزارش  پ ل ی س می ایستد؟ از اندیشه ی او می ترسند.؟ ...نکنه واگیر داره؟ پارسال سنگ قبرش را شکستند.بی ایمان ترین آدما هم برای مرده احترام قائلند. 

پ . ن ۲- فرمودند دکترها گفتند گوشت ،هر نوعش ، برای سلامتی ضرر داره.خوب بابا جان راست می گن ، نخورید. نون و پنیر بخورید.ای بابا پنیر که دیگر جزء اقلام تجملی اعلام شده ، نون خالی بخورید. ای بابا نون سنگک هم تجملی است. پس هوای دود آلود بخورید تا زود تر ازین همه رنج نجات پیدا کنید.باور کنید ما خوبی شما را می خواهیم.( راست می گن این بیچاره ها چرا ما قبول نمی کنیم.