کوچه باغ

آفتاب مثل پتکی داغ توی سرم می زد.با زحمت گوشه ای را برای پارک کردن پیدا کردم .پارک کردم و نشستم .برای ترخیص ماشین دوستم آمده بودم که به دلیل تند رفتن فرستاده بودنش پارکینگ .نشستم و منتظر شدم. طول کشید .دوباره با خودم تنها شدم.داشتم از پله های زیرزمینی تاریک پایین می رفتم ، داخل که شدم بوی نم می آمد در را بستم و گوشه ای نشستم .چشم هیچ جایی را نمی دید .با این که فضای تاریک و بد بویی بود حس بدی نداشتم.انگار این سفر برایم تکراری بود .در تمام آن سیاهی ، حس روشنی داشتم .گفته بود برو و من شروع کرده بودم .هرچه می گفت همان بود که بود .تسلیم تسلیم.یک حرکت بود در نشستن ، سلوکی درونی بود بی قدم.پای ارادتی که کشیده می شد و می رفت . دست ، مطمئن بود.این گوشه ی تاریک با بوی نم ، برای من گذاری به تمامی آنچه در ذهنم تصور می کردم ، بود .یک دنیای انتزاعی .کسی مرا نمی دیدو این بهترین بود.و بعد ورود به کوچه باغم .با صدای روانی آب و بادی که در برگ ها می وزید و نسیم و آوازخوان مستی در انتهای کوچه ، اینجا بهشت من است .دستم را نمی گیرد سفر به تنهایی آغاز شده .سال هاست کنار این رود راه می روم ، وقتی بغضی دارم ، وقتی حرفی دارم ، وقتی گوشی نیست ، وقتی چشمی نیست.  

ساعت دو شب یکشنبه .