مرغ صاعقه

این روزا احد خیلی ساکته و انگار صورتش خاکستری رنگ شده . همیشه کمی بذله گو بود و پرحرف ، یه گوشه ای می نشست و تا در پارکینگی باز می شد جلو جلو ایستاده بود و می گفت سر برجه ، ماهانه می خواست ، حالا ممکن بود دهم برج باشه ، یا بیستم و یا...ولی تو کوچه ی ما همه دوستش داشتیم و داریم .ومن با او بیشتر دوستم ،چون می ایستم و به حرفاش با لهجه ی شیرین آذری گوش می دهم.بارها وقتی تو خودش بود از پشت سر صداش می کردم و از جاش می پرید و کلی می خندیدیم. ولی دیروز وقتی گفتم احد ، از جاش تکون نخورد ، نگران شدم. گفتم هی با توام ، کجایی ؟ نیم خیز شد و من نشستم روی پله ای که نشسته بود و گفتم اوه اوه چه خبره ، کشتی هات غرق شده ؟ روشو برگردوند ، گفتم احد دارم با تو صحبت می کنم ، چی شده که جدید باشه ، مشکل خونه ات را می دونم دیگه چی شده ؟؛ یادتون هست که می گفتم ضمایر را جابجا می گه ؛ گفت برای چی زنده ای ؟ گفتم برای خودت ، زنت ، بچه هات یعنی چی ؟ انگار صدای منو نشنید و ادامه داد ، میلی برای رفتن به خونه نداری ، نمی تونی جواب خونه را بدی ، گفتم زنت سر پول باهات دعوا می کنه ؟ گفت نه سر غذا و لباس ، می گه چی بخوریم و ازین حرفا ، گفتم سخت نگیر این روزا همه گرفتارند ، ببین حقوق بازنشستگان ذوب آهن را ندادند ، زلزله زدگان آذزبایجان تو این سرما دارند چکار می کنند ؟ سیل بهشهر ،بازم بگم احد ؟ گفت اینا به من چی ؟ مگر کسی غصه ی منو می خوره ؟گفتم ببین دیگه نشد الان تو عصبانی هستی ، می دونم غصه ی مردم را می خوری ، تو نگاهش هیچ نوری نبود کمی راجع به گرفتاری شغلش و همکارهایش حرف زد و منهم فقط تونستم گوش کنم . حالا چایی می خوای برات بیارم . گفت نه نمی خوام ، باید تا رودهن برم بلند شد ، احساس کردم خیلی پیرتر از هفته ی گذشته شده ، با لباس نارنجی و جارویی روی دوشش رفت ،  

اومدم اینجا ، جلوی اینترنت که نشستم عکس مردم یخ زده ی اهر را دیدم ، اطلاعیه خانه ی علم بچه های دروازه غار را که جمعه۵آبان، ساعت ۴ تا ۵/۶ در کتاب فروشی نشر مثلث کار های دستی بچه های بی سرپرست و محتاج را برای کمک می گذارند . پنج شنبه ۱۱ آبان در فرهنگسرای اندیشه ، شریعتی پارک اندیشه ، کانون شاعران و نویسندگان ، برای زلزله زدگان کمک جمع می کنند ، ساعت ۳ و بعد به دویست هزار میلیارد گم شده فکر کردم و نگاه بی نور احد و به دل خودم که این روزها مثل دل همه ی مردم شور می زنه . 

برباغ ما ببار 

برباغ ما که خنده ی خاکستر است و خون 

باغ درخت مردان ، این باغ باژگون  

ما در میان زخم و شب و شعله زیستیم 

در تور تشنگی و تباهی 

با نظم واژه های پریشان گریستیم 

در عصر زمهریری ظلمت 

عصری که شاخ نسترن ، آنجا 

گر بی اجازه بشکفد ، طرح توطئه ست 

عصر دروغ های مقدس 

عصری که مرغ صاعقه را نیز  

داروغه و دروغ درایان  

می خواهند  

در قاب و در قفس 

بر باغ ما ببار  

بر باغ ما ببار