تنها چو دل

تنهایی اومد نشست کنارم ، رفته بودم تا شوق ، دلم لرزیده بود و اشتیاق همسایه ام شده بود. 

خوانده بودم :  

ای با من و پنهان چو دل ، از دل سلامت می کنم   

تو کعبه ای هر جا روم ، قصد مقامت می کنم 

هر جا که هستی ، حاضری از دور بر ما ناظری 

شب خانه روشن می شود ، چون یاد نامت می کنم  

در هوش تو ، در گوش تو ، واندر دل پر جوش تو 

این ها چه باشد ؟ تو منی واین وصف عامت می کنم 

گفته بودم  که اگر نباشی و اگر خانه از تو تهی باشد و اگر دلم برایت پر بکشد و آسمانی برای پروازم نباشی ، چقدر غمگین می شوم 

دلگیر دلگیرم ،مرا مگذار و مگذر 

از غصه می میرم، مرا مگذار و مگذر 

با پای از ره مانده در این دشت تبدار 

ای وای می میرم ،مرا مگذار و مگذر 

سوگند بر چشمت که از تو تا دم مرگ 

دل بر نمی گیرم ، مرا مگذار و مگذر 

بالله که غیراز جرم عاشق بودن ،ای دوست 

بی جرم و تقصیرم ، مرا مگذار و مگذر 

با چشمان باز باز نگاهم می کرد ، تنهایی را می گویم و می دانست که تو نیستی و من همچنان مبتلا خواهم ماند . و : 

تا به کجایم بری ای جذبه ی خون ، ذوق جنون 

سلسله بر جان ، همه من ، سلسله جنبان ، همه تو 

پای در اسارت چون تویی ، از جان گذشتن است که بر دیده منت بود . ومرید درگاه تو شدن ، همه  خواهش من بود.  

ای همه دستان ز تو و مستی مستان زتو هم 

رمز می ستان همه تو ، راز نیستان همه تو   

 مگر نگفتی :  

من بار سنگینم مرا بگذار و بگذر  

نیکم ، بدم ، اینم مرا بگذار و بگذر 

گفتم نازی از سر نیاز بود.هرگز .حاشا .از دل بر نیامده بود . گفت : ولی بر دل نشسته بود و شهباز عشق بر شانه ی کسی دیگر نشسته بود و تو ای دریغا گویان ماندی!دلم رسوب کرد و سرمای تنهایی مرا در بر گرفت .راست گفت  

شده دل ز غصه خونین ، همه جا سکوت سنگین 

ز فراق نالم  اما  ندهد  کسم  جوابی 

حالا من ماندم و بهت و سکوت و تنهایی.