حول حالنا

خوب سال تحویل شد و گفتیم خدایا حالمان را خوب کن. چه حالی باید خوب شود ، دگرگون شود ، چه حالی؟ حال درونم ؟حال بیرونم ؟  

 کلمه یا سخن دو شکل دارد، یکی صدایی که به صورت واج های صامت و مصوت شنیده می شود و می گذرد.بی هیچ تاثیری، یکی باری که هر واج به دوش می گیرد که می دانیم دامنه ی بسیار وسیعی دارد حتی تا مرز حروف ابجدی که می تواند کارها کند کارستان ، حتی کلمه ای که می توان نام اصلی و حقیقی حضرت دوست را ، که همان نام اعظم است ، بیان کند. 

وقتی می گویم : حال مرا دگرگون کن به سمت بهترین حال ها، شکل اول کلمه منظور نیست بلکه وسعتی از مفاهیم را شامل می شود که باید مرا تکان دهد .آیا می دهد؟ 

می گویند عطار تاجری بسیار مرفه بود که برای خودش دبدبه و کبکبه ی فراوان داشت ، روزی درویشی بر حجره اش آمد و گفت کمکی کن.عطار از او خواست که دور شود .و درویش به او گفت با این همه مال در درگاه خدا چه جایگاهی داری؟ عطار با تمسخر به او گفت تو چه جایگاهی داری؟ درویش کشکولش را زیر سرش گذاشت و گفت : انا لله و انا الیه راجعون و در دم جان سپرد.و عطار شد عطاری که ما می شناسیمش . عارف ، عاشق، شاعر و...حالا اگر ما بودیم بعداز این اتفاق زنگ می زدیم به پلیس می آمدند و جنازه اش را می بردند و انگار نه انگار اتفاقی افتاده و به زندگی مان ادامه می دادیم !!عجیب نیست .انسان امروز چرا این قدر دور شده ، غریبه شده با خودش. می گوید حالم را خوب کن و می رود هر کاری دوست دارد باز هم انجام می دهد. این کلمات برایش لقلقه ی زبان شده بدون هیچ معنایی.تاثیر ندارد.پوست کلفت شده.پوست روحش حجابی شده که روی فطرتش را پوشانده است. 

حول حالنا ، خدایا چگونه حالم را دگرگون کنی وقتی لحظه ای به خودشناسی خودم توجه ندارم! 

چگونه احسن حال ها را به من بدهی که حتی زمان کوتاهی خودم را درمسیر حال خوب داشتن ، قرار نمی دهم.  

خدایا چرا من همیشه شاکی ام و نمی بینم که بیشتر از ارزش وجودی ام شامل لطف و رحمتت بوده ام. 

خدایا در این هستی و کائنات ، چرا فقط خودبین شده ام و می اندیشم که باید همه چی بر مدار من و خواسته هایم بگردد؟ 

خدایا مرا ازین که خود محور باشم نجات بده .و از این حال بد که روح و روانم را تسخیر کرده ، نجات بده و مرا به سمت و سویی هدایت کن که برای تمام هستی احترا م قائل باشم .وکمکم کن که خودم را با اعمال شایسته و خدمت به خلق ،در مسیر دریافت فیض فیاضیتت ، که همانا حال خوب است، قرار دهم .آمین 

بیامد عید ای ساقی ، عنایت را نمی دانی 

غلامانند سلطان را ، بیارا بزم سلطانی 

منم مخمور و مست تو ، قدح خواهم زدست تو 

قدح از دست تو خوشتر ، که می جانست و تو جانی 

بیا ساقی کم آزارم که من از خویش بیزارم 

بنه بر دست آن شیشه ، به قانون پری خوانی 

چنان کن شیشه را ساده که گوید خود منم باده 

بحق خویشی ای ساقی ! که بی خویشم تو بنشانی 

میی اندر سرم کردی و دیگر وعده ام کردی 

به جان پاکت ای ساقی! که پیمان را نگردانی 

که ساقی الستی تو ، قرار جان مستی تو 

در خیبر شکستی تو ، به بازوی مسلمانی 

پ . ن  : ساعت یک و نیم نیمه شب اول فروردین یعنی در واقع شروع دوم فروردین ،است. نوشته ام ازدلم بر آمد ، بر هیچ اصل شناخته شده ی عرفانی نیست.فقط یک دلنوشته است. شامل رد و قبول نمی شود چون ادعایی ندارد.