تنبلی

امروز خوردم و خوابیدم ، گو دنیا مباش ، چایی خوردم ساز زدم ، دیگه الان احساس کردم دارم می میرم . بلند شم برم راه برم . بالاخره جای خالی خواهرم را باید پر می کردم وگرنه خل می شدم. شاید اگر سیگاری بودم امروز دو سه بسته سیگار می کشیدم ولی خوب به قول دوستان بچه مثبتم ، اهل هیچی نیستم . جز سازم و خودم و کتابام. استادم یه روزی می گفت : ادبیاتی ها بالاخره باید اهل یه چیزی باشند ، دود و دمی و ... چون با چیزایی که می خونند ، گاهی حس منفجر شدن پیدا می کنند که باید به یک وسیله ای تخلیه ی روحی شوند و من این دو راه را که گفتم انتخاب کردم و برای من کارساز بوده ، حالا دیگه منم گارانتی ندارم یه دفعه دیدی یه کاری دست خودم دادم ، خدای نکرده برم راه برم. خداحافظ