ما را سر باغ و بوستان نیست /هرجا که تویی تفرج آنجاست

خسته که باشی، دلت که گرفته باشه ،  و هر مرضی که داشته باشی ، هیچی آرومت نمی کنه جز یک پیاده روی طولانی.

خنکای صبح زدم بیرون. هیچکس نبود، چند کلاغ روی پیاده رو دنبال چیزی می گشتند و بی اعتنا به من بودند. رد شدم.

چند روزی است که هجوم افکارم مرا از پا در آورده است. چشمم به دنبال حسی ، نگاهی ، حرکت دستی ، کلامی ، حتی هیبتی از جنس او ، شبیه او ، می گردد.

باران که می شوی

شعر می شوم

آنقدر که واژه هایم ته می کشند

تنها من می مانم و

تو می مانی و

شیشه ای که با ترانه ی نمناکت ، شسته می شود

چشم هایم پر از بهانه است

وهمه چیز

نگاه من است و قدم های بی صدای رفتنت

ورفتنت که گم شد در یک توهم سبز و ماند در جاری یک خاطره. ورق می زنم دلم را که در هر صفحه اش جز نقش تو ، خطی نیست. واژگانی با تقدس هزار معبد که سجده گاه تمام عاشقیم شده.

برگشتم ا ز تفرج باغ خیالت . و قدم هایم زمینی شد .ودیدم خودم را که همچنان راه می رفتم.