دیدار شد میسر و بوس و کنار هم

خیابان انقلاب را برای چند چیز دوست دارم. پیاده روهای کالج ، کتاب فروشی های خیابان ، تالار مولوی ، خیابان فروردین ، و خاطرات ول گشتن توی کتاب فروشی ها و با فروشندگانش گپ زدن در باره ی لیست تازه ی کتاب ها و آخرشم از چهار راه ولی عصر سر در آوردن و اون کافه ی قدیمی که اولش خونه ای کلنگی بود و بعدشم اگر یکی از چهار سالن تئاتر شهر ، نمایشنامه ی دلچسبی داشت ، نشستن و نگاه کردن و شب هم با فراغ بال برگشتن. رسیده بودم زیر پل کالج و قصد داشتم برای ناهار برم رستوران " چهارمیز " نمی دونم رفتید تا به حال یانه ؟ حتما بروید . خواستم برم توی خیابان حافظ و ..از دور چهره ی آشنایی دیدم. کمی کند کردم او در جهت مخالفم می آمد . خودش بود .او هم داشت منو نگاه می کرد .من تند کردم عرض خیابان را طی کردم و رسیدیم به هم ، وای دنیا چقدر گرده ، دوست دبیرستانی من ، رفیق تمام خطاهای نوجوانی من ، حتی نمی تونستیم جیغ بزنیم. یکدیگر را بغل کردیم و شاید مدتی در آن حال ماندیم. شروع کرد به گریه و خودش گفت گریه ی ذوقه. من خیلی دیر گریه می کنم. شاید تنهایی با شنیدن یک قطعه موسیقی و یا نوایی از استاد شجریان به گریه بیافتم ولی معمولاً گریه نمی کنم.دبیرستان که می رفتیم خیلی شیطنت می کردیم .او مظلوم تر از من بود.من هم که همیشه توپ بسکتم ، سرجهازیم بود از دیوار صاف بالا می رفتم.بعدش یک گوشه ی حیاط مدرسه می نشستیم و خیال می بافتیم. من دوست داشتم یک کاروان داشته باشم از اون ماشینایی که مثل خونه است و وابسته به جایی نباشم و یا با دوچرخه دنیا را بگردم و او دوست داشت مثل بچه ی آدم درس بخونه و ازدواج کنه و بچه دار بشه ، حالا روبروی هم ایستاده بودیم.رستوران چهار میز،با آن فضای کوچکش ، نمی توانست پاسخگوی شور و اشتیاق ما باشد ، بنابراین رفتیم پاتوق همیشگی من ، کافه نادری ، نمی دانستیم از کجاها حرف بزنیم. اسمش ژاندارک بود و مسیحی بود ، پدرم که فهمیده بود من یک دوست مسیحی دارم شروع به بد خلقی کرد که باید از او جدا شوی و مادر او هم از من خیلی خوشش نمی آمد و به او گفته بود که من خیلی جسورم و تاثیر منفی رویش خواهم گذاشت.ولی الان کسی نبود که نگذارد ما با هم بنشینیم و ورق بزنیم نوجوانیمان را .مادرش مرده بود و تنها برادرش هم رفته بود نروژ ، خودش هم پرستار شده بود. ازدواج کرده بود و اکنون در ارومیه زندگی می کرد.و دوتا بچه داشت.از زندگیش راضی بود. نگاهش کردم و گفتم اگر اینقدر راضی هستی ، چرا درچشم هایت غم می بینم.؟گفت مثل قدیم در برابرت تسلیم هستم ، زندگیش چندان هم طلایی نبود اما دلداریش دادم و کلی حرف ها ی جفنگ زدم که بعله عزیزم خدا را شکر که بچه هایت سالمند و ازین حرفا ،او گفت چی شد دور دنیا رفتنت ؟ کله ی پر از هوایت.؟ گفتم زندگی چنان پشت مرا به خاک رسوند که تبدیل به درختی با ریشه های در خاک مانده شدم ، .با خنده گفتم در اتاقم به سیرو سلوک ادامه می دهم نه احتیاجی به ویزا دارد و نه ارز ، هوا داشت تاریک می شد که بلند شدیم. صبح زود قرار بود برگردد ارومیه و فقط دو روز برای سر زدن به تنها خاله اش ، همراه یکی از بچه هایش آمده بود.تلفن رد و بدل شد و رفت. از پشت سر که نگاهش کردم یاد دختر ظریفی افتادم که چقدر معصوم بود و اکنون زنی با هزاران فکر و مشکل  ...و خودم که پای در گل ، بهت زده نگاهش می کردم.