دور و تسلسل

دوستی داشتم از جنس باران ، خیلی از من بزرگتر بود . جای مادرم بود ، ولی همیشه از دیدنش خوشحال بودم. در همسایگی ما بود . توی کوچه امان ، بیشتر فرانسه بود ، می رفت و می آمد . برای بچه هایش مجبور بود که برود ، ولی دوست نداشت ، این بار که اومد دیدمش خیلی خیلی لاغر شده بود ، نگران شدم ،سرطان باعث شد  چنان سراشیب زندگی را طی کند که باور نمی کنم. شنبه صبح دلم هواشو کرد رفتم سر بزنم ، دخترش که تنها بازمانده ی ایرانش بود ، داشت گریه می کرد ، او به کما رفته بود.. دستش را گرفتم ، چشم هایش را بی رمقی باز کرد و بست ، کمی ماندم و بعد اومدم بیرون چون سرما خوردم و فکر کردم نکند برایش بد باشد. دیروز ساعت 9صبح دخترش زنگ زد و گفت مامان رفت ، بیا ازش خداحافظی کن. رفتم ، آروم خوابیده بود ، مثل مادرم هنگامیکه رفت ، لبخند محوی روی صورتش مانده بود ، چقدر دوستش داشتم ، نشستم کنارش ، تا ماشین بهشت زهرا اومد و با چند نفر ، هشت نفر ، رفتیم اونجا ، مراحل سیر قانونی خودش را طی کرد ، ساعت ها ایستادیم . سرد بود .خیلی سرد و شلوغ بود. خیلی ها داد می زدند و گریه می کردند ولی من مثل همیشه در این جور مواقع مات می شوم. نگاه می کنم. انگار در حال تهیه ی یک رپرتاژ هستم . در ذهنم حک می شود ، دختری که در مرگ مادرش فریادهای جگرخراشی می کشید و گفتند که مادرش طبقه ی اول ساختمان بوده و دختر طبقه ی دوم ، و مادر سه روز مرده بوده و هیچکس نفهمیده ، شاید جیغ هایش ، مرهمی برای وجدانش بود ، نمی دانم ، ساعت 4 بعد از ظهر از بهشت زهرا یخ زده بیرون اومدیم. ساعت 7 رسیدیم خونه . اومدم خونه ی خودم و یک پتو کشیدم روی سرم و نشستم سریال مدرسه ی شبانه روزی را نگاه کردم . هی تصویر زهره میامد و می رفت ، سرما ، زیر خاک ، ولی من داشتم چایی می خوردم ، روی زمین توی اتاق گرم. انگار زندگی یک دور و تسلسل پوچه ، فردا یک گروه دیگر مرا می برند آنجا و بر می گردند و چایی می خورند و باز گروه های بعدی و... این همه دویدن ، غم ، شادی ، شروع ، پایان ، حرص ، این همه از چشمم افتاده ، چند ماه دیگر خانه اش فروخته خواهد شد و این تنها بازمانده هم می رود فرانسه و انگار نه انگار که او وجود داشته ، من تجربه دارم. استاد " از دست دادنم " وقتی میشینی یه گوشه تمام حواستو جمع می کنی و مثلا به کارهای خواهرت فکر می کنی ، که آیا بود یا ذهن من ساختش ؟ این روزا به عکس مادرم که توی اتاقم است می ترسم نگاه کنم. فکر می کنم به او خیانت کردم ، چون یادش فقط گاهی میاد کنج دلم و سعی می کنم چهره ی مهربونش را به یادم بیارم و بعد دوباره میرم پی کار و بارم. ، اف به این زندگی با این دور و تسلسل پوچش.