مریض خانه ، دارالشفا مثلاً

چهار روزی که سفر رفتم خیلی خوب بود به قدری دنج و بی سروصدا بود که سرم پر از سکوت می شد اما بعد از ظهر روز پنجم به من زنگ زدند که پدرم حالش بده و پرستارش برده بیمارستان ، همه چیز را ریختم و پریدم تو ماشین و ساعت یک نیمه شب رسیدم تهران . او را بستری کرده بودند آی سی یو ، کارم شروع شد و البته زانوی خودم هم ساز مخالف می زد . عصر همان روز که دیگه اومدم خونه و خیلی خسته بودم خبردار شدم یکی از عزیزترین های زندگیم در اسکی پایش شکسته و در بیمارستان دیگری بستری شده، بلند شدم و رفتم اونجا ، خیلی درد داشت و استخوان درشت نی و نازک نی ساق پایش شکسته بود . خلاصه به همین منوال مسیر دو بیمارستان را طواف می کردم . روز دهم ،صبح او را مرخص کردد  و به خانه آمد . وعصری که رفتم دیدن پدرم دیدم دست هایش را بستند ، در پاسخ سوال من ، گفتند می خواهد بیاید از تخت پایین ، گفتم الان پدرم را می برم گفتند دکتر دستوری نداده ، گفتم ربطی نداره باید ببرمش ، این رفتار شما باعث شوک به او شده ، در هر حال امضا دادم و چون حسابداری عصرها تعطیله ، ودیعه گرفتند و من برگشتم لباس هایش را بیاورم وقتی داشتم لباسش را می پوشاندم پرستار مرا صدا زد و گفت موقع در آوردن آنژیوکت ، کمی دستش خراش برداشته ، باند بستیم سه روز دیگر باز کنید ، به هر حال با پدرم برگشتیم خونه و حالش خوب بود ، فقط گاهی از دستش شکایت می کرد ، عصر روز سیزده ، بردمش بیمارستان که پانسمانش را عوض کنند، وقتی دکتر اورژانس باند روی دستش را باز کرد متعجب شد و من داشتم بیهوش می شدم ، پوست روی دست کاملاً از گوشت جدا شده بود و دکتر گفت باید بخیه بشود.خیلی حالم بد شد .داد و بیداد کردم سوپروایزر هم تایید کرد که کار بدی بوده شکایت نامه ای نوشتم و قرار شد فردا برم پیش مترون بیمارستان و دنبال شکایتم را بگیرم.

الان هم عصر جمعه ی متروک ، جمعه  ی ساکت ، جمعه ی خمیازه های موذی کشداره و من نمی تونم به چیزی فکر کنم. مغزم هنگ کرده .