تنها چو دل

تنهایی اومد نشست کنارم ، رفته بودم تا شوق ، دلم لرزیده بود و اشتیاق همسایه ام شده بود. 

خوانده بودم :  

ای با من و پنهان چو دل ، از دل سلامت می کنم   

تو کعبه ای هر جا روم ، قصد مقامت می کنم 

هر جا که هستی ، حاضری از دور بر ما ناظری 

شب خانه روشن می شود ، چون یاد نامت می کنم  

در هوش تو ، در گوش تو ، واندر دل پر جوش تو 

این ها چه باشد ؟ تو منی واین وصف عامت می کنم 

گفته بودم  که اگر نباشی و اگر خانه از تو تهی باشد و اگر دلم برایت پر بکشد و آسمانی برای پروازم نباشی ، چقدر غمگین می شوم 

دلگیر دلگیرم ،مرا مگذار و مگذر 

از غصه می میرم، مرا مگذار و مگذر 

با پای از ره مانده در این دشت تبدار 

ای وای می میرم ،مرا مگذار و مگذر 

سوگند بر چشمت که از تو تا دم مرگ 

دل بر نمی گیرم ، مرا مگذار و مگذر 

بالله که غیراز جرم عاشق بودن ،ای دوست 

بی جرم و تقصیرم ، مرا مگذار و مگذر 

با چشمان باز باز نگاهم می کرد ، تنهایی را می گویم و می دانست که تو نیستی و من همچنان مبتلا خواهم ماند . و : 

تا به کجایم بری ای جذبه ی خون ، ذوق جنون 

سلسله بر جان ، همه من ، سلسله جنبان ، همه تو 

پای در اسارت چون تویی ، از جان گذشتن است که بر دیده منت بود . ومرید درگاه تو شدن ، همه  خواهش من بود.  

ای همه دستان ز تو و مستی مستان زتو هم 

رمز می ستان همه تو ، راز نیستان همه تو   

 مگر نگفتی :  

من بار سنگینم مرا بگذار و بگذر  

نیکم ، بدم ، اینم مرا بگذار و بگذر 

گفتم نازی از سر نیاز بود.هرگز .حاشا .از دل بر نیامده بود . گفت : ولی بر دل نشسته بود و شهباز عشق بر شانه ی کسی دیگر نشسته بود و تو ای دریغا گویان ماندی!دلم رسوب کرد و سرمای تنهایی مرا در بر گرفت .راست گفت  

شده دل ز غصه خونین ، همه جا سکوت سنگین 

ز فراق نالم  اما  ندهد  کسم  جوابی 

حالا من ماندم و بهت و سکوت و تنهایی.

علی

خجسته باد نام خداوند ، نیکوترین آفریدگار 

که تو را آفرید 

از تو در شگفت هم نمی توانم بود 

که دیدن بزرگی ات را ، چشم کوچک من بسنده نیست 

مور ، چه می داند که بر دیواره ی اهرام می گذرد 

یا بر خشتی خام 

تو ، آن بلند ترین هرمی که فرعون تخیل می تواند ساخت 

و من ، آن کوچک ترین مور ، که بلندای تو را در چشم نمی تواند داشت. 

چگونه این چنین که بلند بر زبر ماسوا ایستاده ای 

در کنار تنور پیرزنی جای می گیری  

و زیر مهمیز کودکانه ی بچگکان یتیم 

و در بازار تنگ کوفه؟ 

پیش از تو ، هیچ اقیانوس را نمی شناختم 

که عمود بر زمین بایستد 

پیش از تو ، هیچ فرمانروایی را ندیده بودم 

که پای افزاری وصله دار به پا کند 

و مشکی کهنه بر دوش کشد 

و بردگان را برادر باشد 

ای روشن خدا 

در شب های پیوسته ی تاریخ 

ای روح لیله القدر 

حتی مطلع الفجر 

شب از چشم تو ، آرامش را به وام می گیرد 

و طوفان ، از خشم تو ، خروش را 

کلام تو ، گیاه را بارور می کند 

و از نفست گل می روید 

چاه ، از آن زمان که تو در آن گریستی ، جوشان است 

سحر از سپیدی چشمان تو می شکوفد 

و شب در سیاهی آن به نماز می ایستد 

هیچ ستاره نیست که وام دار نگاه تو نباشد 

لبخند تو ، اجازه ی زندگی است 

هیچ شکوفه نیست کز تبار گلخند تو نیست 

چگونه شمشیری زهر آگین 

پیشانی بلند تو _  این کتاب خداوند _ را از هم می گشاید 

چگونه می توان به شمشیری ، دریایی را شکافت؟ 

با اندوهی والاتر از غم گزایی عشق 

و دیرینگی غم 

برای تو با چشم همه ی محرومان می گریم 

با چشمانی یتیم ندیدنت 

گریه ام   شعر شبانه ی غم توست 

هنگام که به همراه آفتاب  

به خانه ی یتیمکان بیوه زنی تابیدی 

و صولت حیدری را 

دست مایه ی شادی کودکانه شان کردی 

و بر آن شانه ،که پیامبر پای ننهاد 

کودکان را نشاندی 

و از آن دهان که هرای شیر می خروشید 

کلمات کودکانه تراوید 

آیا تاریخ ، به تحیر ، بر در سرای ، خشک و لرزان نمانده بود 

در احد  

که گل بوسه ی زخم ها ، تنت را دشت شقایق کرده بود 

مگر از کدام باده ی مهر مست بودی 

که با تازیانه هشتاد زخم ، بر خود حد زدی 

کدام وام دار ترید؟ 

دین به تو ، یا تو بدان؟ 

هیچ دینی نیست که وام دار تو  نیست 

دری که به باغ بینش ما گشوده ای 

هزار بار خیبری تر است 

مرحبا به بازوان اندیشه و کردار تو 

شعر سپید من ، روسیاه ماند 

که در فضای تو ، به وزنی افتاد 

هر چند ، کلام از تو وزن می گیرد 

وسعت تو را ، چگونه در سخن تنگ مایه گنجانم ؟ 

تو را در کدام نقطه باید به پایان برد؟ 

فتبارک الله ، تبارک الله 

تبار ک الله احسن الخالقین  

خجسته باد نام خداوند 

که نیکوترین آفریدگاران است 

و نام تو  

که نیکوترین آفریدگانی 

شاعر : موسوی گرمارودی در قالب سپید

مرغ صاعقه

این روزا احد خیلی ساکته و انگار صورتش خاکستری رنگ شده . همیشه کمی بذله گو بود و پرحرف ، یه گوشه ای می نشست و تا در پارکینگی باز می شد جلو جلو ایستاده بود و می گفت سر برجه ، ماهانه می خواست ، حالا ممکن بود دهم برج باشه ، یا بیستم و یا...ولی تو کوچه ی ما همه دوستش داشتیم و داریم .ومن با او بیشتر دوستم ،چون می ایستم و به حرفاش با لهجه ی شیرین آذری گوش می دهم.بارها وقتی تو خودش بود از پشت سر صداش می کردم و از جاش می پرید و کلی می خندیدیم. ولی دیروز وقتی گفتم احد ، از جاش تکون نخورد ، نگران شدم. گفتم هی با توام ، کجایی ؟ نیم خیز شد و من نشستم روی پله ای که نشسته بود و گفتم اوه اوه چه خبره ، کشتی هات غرق شده ؟ روشو برگردوند ، گفتم احد دارم با تو صحبت می کنم ، چی شده که جدید باشه ، مشکل خونه ات را می دونم دیگه چی شده ؟؛ یادتون هست که می گفتم ضمایر را جابجا می گه ؛ گفت برای چی زنده ای ؟ گفتم برای خودت ، زنت ، بچه هات یعنی چی ؟ انگار صدای منو نشنید و ادامه داد ، میلی برای رفتن به خونه نداری ، نمی تونی جواب خونه را بدی ، گفتم زنت سر پول باهات دعوا می کنه ؟ گفت نه سر غذا و لباس ، می گه چی بخوریم و ازین حرفا ، گفتم سخت نگیر این روزا همه گرفتارند ، ببین حقوق بازنشستگان ذوب آهن را ندادند ، زلزله زدگان آذزبایجان تو این سرما دارند چکار می کنند ؟ سیل بهشهر ،بازم بگم احد ؟ گفت اینا به من چی ؟ مگر کسی غصه ی منو می خوره ؟گفتم ببین دیگه نشد الان تو عصبانی هستی ، می دونم غصه ی مردم را می خوری ، تو نگاهش هیچ نوری نبود کمی راجع به گرفتاری شغلش و همکارهایش حرف زد و منهم فقط تونستم گوش کنم . حالا چایی می خوای برات بیارم . گفت نه نمی خوام ، باید تا رودهن برم بلند شد ، احساس کردم خیلی پیرتر از هفته ی گذشته شده ، با لباس نارنجی و جارویی روی دوشش رفت ،  

اومدم اینجا ، جلوی اینترنت که نشستم عکس مردم یخ زده ی اهر را دیدم ، اطلاعیه خانه ی علم بچه های دروازه غار را که جمعه۵آبان، ساعت ۴ تا ۵/۶ در کتاب فروشی نشر مثلث کار های دستی بچه های بی سرپرست و محتاج را برای کمک می گذارند . پنج شنبه ۱۱ آبان در فرهنگسرای اندیشه ، شریعتی پارک اندیشه ، کانون شاعران و نویسندگان ، برای زلزله زدگان کمک جمع می کنند ، ساعت ۳ و بعد به دویست هزار میلیارد گم شده فکر کردم و نگاه بی نور احد و به دل خودم که این روزها مثل دل همه ی مردم شور می زنه . 

برباغ ما ببار 

برباغ ما که خنده ی خاکستر است و خون 

باغ درخت مردان ، این باغ باژگون  

ما در میان زخم و شب و شعله زیستیم 

در تور تشنگی و تباهی 

با نظم واژه های پریشان گریستیم 

در عصر زمهریری ظلمت 

عصری که شاخ نسترن ، آنجا 

گر بی اجازه بشکفد ، طرح توطئه ست 

عصر دروغ های مقدس 

عصری که مرغ صاعقه را نیز  

داروغه و دروغ درایان  

می خواهند  

در قاب و در قفس 

بر باغ ما ببار  

بر باغ ما ببار

ناصح به طعن گفت : رو ترک عشق کن

مرا به جان تو سوگند و صعب سوگندی 

که از تو نگذرم ، نه بشنوم پندی