هایپر استار

دیشب به پیشنهاد دوستی،ساعت ده شب رفتیم هایپر استار،اول از همه اسمش برام جالب بود،به هلیکوپتر،چرخ بال بگویید،ولی در تلویزیون نام پوشک بچه،مای بیبی استای وای دوباره زدم به صحرای....والا این مردم خواب ندارند.شلوغ بود .خیلی هم شلوغ بود.مثل بچه های کوچیک ،وقتی یک جای شلوغ می رم هی بهانه می گیرم،اما تماشا کردن مردم را دوست دارم،خانم های ایرانی،به به،انگار همه در یک ضیافت بزرگ مهمانی آمده بودیم فقط یکدیگر را نمی شناختیم.دوستم با تمسخر گفت:نگاشون کن با این کفشای ده سانتی اومدن خرید!گفتم بابا جان هر انسانی نیاز به جلب توجه و نشان دادن زیبایی هایش دارد،به چند دلیل نمی توانند مهمانی بگیرند:می گیرنشون،می دزدنشون،گرانیه و..دوستم گفت بریم یک چیزی بخوریم بعد خرید کنیم.دنبالش راه افتادم رفت سراغ بوفه ی غذاهای ترک،گفتم ایرانی می خوام.گفت ناسیونال بازی در نیار اصل فروشگاه ،ایرانی نیست.بذار بی حرف یه چیزی کوفت کنیم.ای بابا چرا جمع می بندی تو کوفت کن من می خورم. 

 بالاخره سالن پر بود وهمه با اشتها اونموقع شب غذا می خوردند.میزهایی که جوونا بودند ،همه در حال صحبت و بلند حرف می زدند.میزهای خانوادگی هم به علت وجود بچه ها ،کمی پر سروصدا بود.اما،میزهایی که زن و مرد میانسال نشسته بودند سکوت بود.تک تک را نگاه کردم.فقط می خوردند و معلوم بود که هیچ حرفی با هم ندارند.نگاه هر کدامشان به جهت عکس همسرش بود انگار زندگیشان بوی نا گرفته بود و بهترین تفریحشان ،خرید خرت و پرت برای خونه ای بود که شاید سالیانی بود که دیگر خانه نبود و فقط یک سقف بود.با سینی غذا برگشت،گفت:به روی خودت نیاری ها نشستی انگار نه انگار ،می اومدی نوشابه ها را می آوردی.چیه باز داری به چه موضوعی فکر می کنی؟گفتم به بوی نا،چی؟گفتم به بوی نا،اینهمه می دویم که به هم برسیم و بعد از گذشت کمی از زندگی مشترک ،فقط همخونه میشیم.با منافعی مشترک به نام بچه...تازه اگر بچه ها دلیلی برای سکوت و احترام ما به یکدیگر باشند.خلاصه ،واقعا غذا را کوفت کردیم.رفتیم قسمت سوپر ،یاد مردم ژاپن ،هنگام سونامی افتادم،خانه ها ویران،عزیزانی را از دست داده بودند و صبور در یک صف منتظر نوبت،اینجا انگار همه از یک قحطی چند ساله وارد این مکان شده بودند.اصلا هم نگران مال مردم و این چیزها نبودند آبمیوه ها باز می شد و خورده می شد.بسته های خشکبار هم همینطور.هنوز پولی پرداخت نشده بود و می خوردند و می ریختند روی زمین.حیران در حال تماشا بودم .دیدم دوستم نیست،با گوشی پیداش کردم کمی خرت و پرت خریده بود بعد از پرداخت پول،آمدیم بیرون ،کسی هم سبد ما را چک نکرد.شاید آنقدر براشون سود داره که مهم نیست اگر چیزی را هم بدون پول بردارند. شاید هیچوقت دیگه اینجا نیام. 

پی نوشت۱-در دنیای مجازی،بیایید  راجع به یکدیگر کنجکاوی نکنیم.ما یکدیگر را دوست داریم،دیگر اینکه کجا کار می کنیم،تحصیلاتمان در چه حدود است،مجردیم یا متاهل و از این سوال ها...اهمیتی ندارد .همه ی ما در کشوری زندگی می کنیم که زیر ذره بین اطرافیانمان ،خسته ایم .همه آمدیم در دنیای مجازی،یک زندگی حقیقی با خود واقعیمان کنیم.پس حتی اگر با نیت شناخت بیشتر هم هست،اینکار را نکنیم.ممنون و سپاسگزار

پی نوشت ۲-نمی دونم چرا وبلاگ من ساعت نمی نویسه!هر کار کردم نشد.الان ساعت یک و نیم نیمه شبه.البته من ۱۱۹ نیستما اشتباه نشه.