چرا رفتی ؟ چرا ؟

قلبمو و سنگینیشو احساس می کردم. انگار یک کیسه سنگین را دارم با خودم حمل می کنم. طپش آن در گوشم می پیچید .

اشتهایم را از دست داده بودم. خیلی خسته شده بودم .پای راستم درد می کرد .خودمو به دوش می کشیدم.پرستاری می کردم در عین نگرانی ، مخصوصاً برای عزیزترینم ، دلم گرفته بود یه جورایی که انگار باید تمام ذهنمو می ریختم بیرون . مثل اتاق آشفته ای که باید جمعش کنی . دیروز سی دی همایون را خریده بودم ولی وقت گوش کردن نداشتم .و امروز ساعت یک تمام کارهامو کردم و روی تختم دراز کشیدم. وگوش کردم مثل همیشه زیبا بود .با صدایی آسمانی . تا رسید به شعر بانو سیمین بهبهانی ، چرا رفتی ؟ چرا ؟ وقتی به خودم اومدم که حتی موهام خیس شده بود . چنان این شعر به همراه صدای همایون منو به هم ریخت که انگار زیر و رو شدم و وقتی به خودم اومدم احساس سبکی می کردم انگار سر ریز کرد مرا این شعر.

چرا رفتی ؟ چرا ؟ من بی قرارم

به سر سودای آغوش تو دارم

نگفتی ماهتاب امشب چه زیباست ؟

ندیدی جانم از غم نا شکیباست؟

خیالت گرچه عمری یار من بود

امیدت گرچه در پندار من بود

بیا امشب شرابی دیگرم ده

ز مینای حقیقت ساغرم ده

دل دیوانه را دیوانه تر کن

مرا از هر دو عالم بی خبر کن

و تازه یادم اومد که چرا این شعر اینقدر به دلم نشست ؟ شاید هم وزنی آن با مناجات وحشی بافقی هست :

الهی سینه ای ده آتش افروز

در آن سینه دلی ، وان دل همه سوز

هرآن دل را که سوزی نیست ، دل نیست

دل افسرده غیر از آب و گل نیست

...

دلی افسرده دارم سخت بی نور

چراغی زو به غایت روشنی دور

بده گرمی دل افسرده ام را

بر افروزان چراغ مرده ام را

حالا بقیه اش را یادم نیست .خیلی این مناجات را دوست دارم.

هرچه که بود تاثیرش را گذاشته بود .شنیدنش با حال و هوای من و با هوای ابری و ..........