اما ای عزیز

کوچه باغ پر از سکوت بود.سایه ی ترنمی دور در اوهام ذهنم جاری شد.این آواز شاید در خودم جاری بود.هر چه بود مرا برد،سرش را که بلند کرده بود،تسخیر شده بودم.هبوط او در من.چیزی ریخت،دلم بود شاید.هیچگاه نتوانستم برش دارم،دلم را می گویم.مات در خودم نگریستم.با خودم گفتم:این کیست این ،این کیست این، این یوسف ثانی ست،این  /ولی زنان مصر با دیدن زیبایی ی او فقط دستشان را بریدند،ومن از هرچه جزاو بو د ،حتی از خودم بریدم.وخواندم /من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم؟و حالم خراب شد.صلاح کار کجاو من خراب کجا؟