سفر

جاده که باز شد راه افتادم.این همان دریچه ای بود که به دنبال گشودنش بودم.دستی مرا به رفتن دعوت می کرد،به سوی یک جغرافیای نامعلوم،ناکجا آبادی شاید.آنچه که اهمیت داشت حرکت بود حرکت وحرکت.چرخشی به سوی جلو وپشت به هر آنچه گذشته بود.زمانی حرکت می کنی،درمسیر همه چیز هست،درد و رنج،غم و شادی،حس حرکت واقعی زمانی است که من سفر درونم را تنها و منفرد آغاز کنم.بدون حرفی و توضیحی برای غیر خودم.سکوت یکی از مهم ترین مراحل سلوک است.سکوت یعنی از خودم تعریف و تصویری به هیچکس ندهم .داوری های بیرونی برایم فرسایش می آورد.بگذار همه مرا با نقاب های تعریف شده ی خودشان بشناسند.در من هزار چشمه ی جاریست که گذار از هر کدام هزار سال مهلت می خواهد.زلال ترینشان چشمه ی عشق است که سال هاست در آن می جوشم و می خروشم.