هذیان های نیمه شب

معلقم،بین تمام چیزهایی که مرا احاطه کرده است.وقتی خودم را از بین تمام انبوه کتاب هایی که محاصره ام کرده اند ،بیرون می کشم،وقتی از جمع دوستانم ،که بسیار دوستشان دارم،خارج می شوم،انگار پایم از تمام جاذبه ها رها می شود.من در کجای زمین ایستاده ام،ثقل زمین کجاست؟ولی اعتراف می کنم که گاهی مثل سکر یک شراب،برایم بی همه چیز بودن خوشایند است.احساس بی وزنی و رهایی.دوستش دارم.سبک می شوم،از زمین جدا می شوم.به تماشای خودم می نشینم.اوف که برای یک لقمه زندگی چقدر زحمت می کشم.چقدر جواب باید پس بدهم.چقدر خرج کنم.چقدر دل به دست بیارم.واز همه بدتر چقدر نفس بکشم.