ازدحام کوچه ی خوشبخت

به چهره ی یکایکشان که نگاه می کنم ،در رفت و آمد خیابانی،حتی آنان که آماده می شوند برای ضربه زدن به هرکسی ،می بینم که هیچ کس صیاد نیست و نهایتا یک جا ،یک وقت همه صید هستیم./صید بودن خوشتر از صیادی است/اینهمه آرزوهای رسیده ونرسیده،اینهمه بغض های فروخورده،کینه های پنهان شده،شوق های ناکام،اندوه های کشنده،خواستن خواستن وخواستن،به کجا می رسد آخر؟