نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

جوان بود خیلی،شلواری کوتاه تر از قد رشیدش پایش بود که او را لاغر تر وبلند تر از آنچه بود به نظر می آورد.کوچه برایم به امتداد تمام زندگیم شد ناگهان،جلوتر از من می رفت.دیدم که به دنبالش ناخوداگاه راه افتادم.کفش هایی که پوشیده بود از پشت پاها لخ لخ می کرد و صدایش در تمام ذهنم می پیچید.گونی ی خالی در نسیم ملایمی که می وزید پشت سرش تاب می خورد.موهایش چنان در هم گره خورده بود که گویی یکدیگر را تنگ در آغوش گرفتند.نمی دانم چرا خودم را متهم این همه نداری می دانستم.خم شد و در سطلی به دنبال چیزی گشت.رد شدم و برگشتم نگاهش کردم چشمان درشت بی فروغ.بی فروغ از مهری،رفاهی،عشقی،مات و بی انگیزه.ناگهان توجهش به من جلب شد.شاید لحظه ای،ورد شد.انگار خجالت کشیدم.انگار از خودم واندک چیز هایی که دارم شرمنده شدم.چرا او کودکیش و جوانیش را گم می کند.چرا؟شاید دلم خواست دستی به وسعت جهان داشتم تا بتوانم ببخشم .یا مثل فروغ می توانستم بسرایم که:من خواب دیده ام که کسی می آید/کسی از باران،از صدای شرشر باران،از میان پچ پچ گل های اطلسی،می آید/وسفره را می اندازد/ونان راقسمت می کند/وسهم ما را هم می دهد/من خواب دیده ام