موج

هیاهوی سکوت چنان گیجم کرده که راهی برای گریز از آن ندارم.گفته بود همیشه از هر آنچه خسته می شوی به کتاب پناه ببر ،آخ که امروز ،توی این غروب لعنتی از دست این کتاب ها به کجا پناه ببرم./باید بلند شد،باید کتاب را بست،باید به ملتقای درخت و خدا رسید/گاهی چشمه ی گریز از مرکز در من می جوشد،سرازیر می شود،وسیلی مهیب می شود که مرا می برد تا افق های سبز بشارت.دستم را به سمت تمام دلایل بودنم که دراز می کنم تا باز هم بمانم،دست رد به سینه ام می خورد.ومن دستخوش امواج این چشمه ی جوشان می شوم.می دانم جایی ،وقتی ،دوباره می نشینم و کتاب می خوانم.