موسیقی

هنر مظلوم این مملکت ،موسیقی ست.انسان نخستین در همهمه ی کوچ پرندگان،در جاری شدن رودخانه هاورودها،در وزیدن نسیم ازلابلای درختان و...صداهایی را می شنید که بدون هیچ تعریف مشخصی از آن لذت می برد.فهمید که:آن جا که کلام باز می ماند موسیقی آغاز می شود.وبسیار سخن ها در این باره که گر شرح دهم مثنوی هفتادمن کاغذ شود.امشب {جمعه ۱۹ شهریور}  در تالار برج میلادگروه کامکارهاکنسرت داشتند.شاید باور کردنی نباشد اگر بگویم که طوفانی از هیجان وشور به پا کردند.با وجود همه ی فشارهای محسوس وغیر محسوس،فضا از کنترل خارج شده بود.آیا دیدن این صحنه ها برای دوستان مخالف موسیقی تلنگری نیست؟تا کی سرپوش می گذارند و نا دیده می گیرند.استاد بیژن کامکار که بعداز مدتی بیماری و دور ماندن از اجرا،انگار پهلوانی بود که بعد از به خاک رساندن پشت دشمن {بیماری}دو باره در صحنه حاضر شده بود.وخواهر عزیزش،خانم قشنگ،وبرادران دیگر هم همچون او اقیانوسی از شور وهیجان را بوجود آوردند.سالن مثل کلاس درس خیلی مبصر داشت که با کوچکترین حرکتی تذکر داده می شد.ولی به هر حال همه می دانیم که برای اجرای یک کنسرت چقدر باید زحمت کشید.این بزرگواران تمام این بلایا را به جان می خرند تا برای ما اجرایی داشته باشند.می دانید چرا؟من فکر می کنم ،چون عاشقند.عاشق این مرز و بوم،عاشق هنرشان،عاشق مردم،مردمی که عجبا شدیدا هنرمندانشان را دوست دارند.چه بخواهند چه نخواهند.//غیر از هنر که تاج سر آفرینش است/دوران هیچ سلطنتی پایدار نیست//دعا می کنم این خانواده ی محترم و هنرمند همیشه سربلند وسلامت باشند.