من

داشتم می گفتم،کجاش بود،آهان ،دور زدم رسیدم اول خودم.دلمشغولی ها لحظه ای است.هر جا می رم عجیبه خودم را هم با خودم می برم.گاهی یواشکی می خوام جاش بذارم و در برم،وقتی می رسم اون جلوتر از من رسیده،درست مثل زن اثیری در بوف کور.درمن بامن.نه گریزی،نه گزیری.یاد یه لطیفه افتادم برای خودم تعریف کردم ولی به جای خنده گریه ام گرفت ،چون این جوک را حتما یه کسی برای من ساخته،اما جوک:یه پسر مشدی به دوست تهرانیش می گه:نمی دونم چرا هر جا می رم خواستگاری جواب رد می شنوم.دوستش می گه خب وقتی در می زنی می پرسند کیه؟چی می گی؟می گه خب میگم مویوم.دوستش میگه نه دیگه باید بگی منم.چون دخترای تهرونی از شهرستانی ها خوششون نمیاد.پسره می گه خب اگر بگم منم در را که باز کنند می بینند مویوم،اونوخ چی؟