بنایی

اتاقم روبروی زمینی است که در حال ساخته شدن وتبدیل به چند تا آپارتمان است.اول زمین نبود یه خونه ی شمالی بود با یک حیاط قشنگ پر از درخت و گل و دوتا درخت خرمالو.چند سال پیش پیرمردی بسیار شیک آن جا زندگی می کرد و خانمی که هراز چند گاهی می آمد و می رفت.هر وقت می دیدمش با اشتیاق بهش سلام می کردم وجوابی می شنیدم.بدون اغراق همیشه بوی ادکلن می داد.بعد، چند روز ،یعنی چند ماه نبود و کاشف به عمل آمد که از ایران رفته بود.خانه مدتی خالی ماند شاید دو سالی،یاس های امین الدوله روی دیوار نفس های آخر را می کشیدند.ولی همچنان خرمالوها بودند.غباری روی ساختمان را گرفته بود که خیلی غم انگیز بود.یک روز هم اتفاقی آن خانم را دیدم که دم در ایستاده بود .خوشحال شدم فکر کردم ،آمدند.فکر کردم چکار کنم آخر رومو زیاد کردم وجلو رفتم وپرسیدم که همسایه ی ما کجاست و کی بر می گردد؟با اندوهی مرا نگاه کرد وگفت ایشان وقتی فهمیدند که منزلشان را گرفتند،فوت شدند.والان آمدم که...دیگه اهمیتی نداشت که بعدش چه خواهند کرد.چند ماه بعد هم چند تا ماشین هی اومدند و رفتند وعملیات ساختمانی شروع شد.بعد از آن مرد ،قربانیان این ساخت وساز درختان حیاط بودند وسر در گمی کلاغانی که رویشان لانه ساخته بودند.هرشب تریلی های بزرگ می آیند و می روند وبه زودی آدم هایی که غریبه اند می آیند بدون آنکه بدانند در این خانه ،یه روزایی ،چه خبر ها که نبوده.زندگی این روزا توی مکعب هایی به شکل گور است.مکعب های سیمانی،من از سطح سیمانی ی قرن می ترسم.این مکعب ها که پراست از مبل و چوب ،گاهی ،حتی بالکن ندارد.یعنی آسمان نداری که بری نفس بکشی.پرواز پرنده هارا ببینی.هر چه نگاه می کنی دیوار است.یاد شعر ارغوان ابتهاج افتادم.نهاد من با خاک و آب وسبزه پیوند خورده است،نه با آسفالت.