عاشقی

این بار من یکبارگی ،درعاشقی پیچیده ام/این بار من یکبارگی از عافیت ببریده ام/ای مردمان ،ای مردمان،از من نیاید مردمی/دیوانه هم نندیشد آن،کاندر دل اندیشیده ام/امروز عقل من زمن،یکبارگی بیزار شد/خواهد که ترساند مرا،پنداشت من نادیده ام/یه روزایی خط سوم بالش خوابم بود.وشمس وای شمس که شوریدگی اش دیوانه ام می کند.سخنانش،حرکاتش و...که هر کدام تمثیلی از اندیشه ای است.اندیشه ای پیچیده در طومار عشقی فرا تر از آسمان نهم.وقتی می گوید:هزار نوحه گر نه بس مرا وقتی بی تو سر بر زانوی اندوه گذارم.وهزار مطرب نه تمام مرا وقتی با تو نشینم.بیانگر تمام حرف های طولانی و خسته کننده ی ما در هر حادثه ی خوش یا نا خوش است.می گوید:خوشم،خوشم،چنان خوشم...نمی خواهم تذکره نویسی کنم می خوام بگم اوقات خوشی همراه با جنون عاشقی دارم با شمس.شمس تبریزی بر آمد بر افق چون آفتاب/شمع های اختران را بی محابا می کشد.این پیرمرد لاغر یه لا قبا،که تمام طبقات افلاک در روح و جانش لایه لایه قرار گرفته بود.که حتی خودش نام خط سوم را برای نامیدنش انتخاب کرده بود،که بود؟که فقط خاص ها او را آنچنان که باید می دیدند بازهم نه کامل.و خودش می گوید من با خاص الخاص ها کار دارم.که مولانا یکی از آن خاص الخاص هاست.بهتر است تمامش کنم که طومار ها در باره ی آن ها نوشته شده است.من فقط حال خودم را آن هم اندکی نوشتم،که اگر نه ،مثنوی هفتاد من کاغذ شود.