یک زن فرهیخته

پیچیدیم تو یکی از کوچه های خیابون سپه.کوچه ای تنگ با دیوارهای آجری بسیار کثیف وکهنه.وسط های کوچه ،جلوی  خانه ای بادر فلزی رنگ رفته ایستادیم.تو این کوچه محال بود دو نفر به راحتی از کنار هم رد بشوند.بن بست بود.وهیچکس نبود.قرار بود دوستم مقداری پول که از طرف نوه ی این خانوم از فرنگستان یا نمی دانم کدام خراب شده ای فرستاده شده بود به دست این زن برساند در آخرین لحظه از من هم خواست که با او باشم.در زدیم.زنگ در آویزان بود.هی در زدیم.زنی از پنجره ی خانه ی بغلی گفت که او کمی گوشش سنگین است.بلندتر ،با پولی ،کلیدی.اگر از ابتدا کمی توجه کرده بودیم آثار این در زدن ها را دیده بودیم.باکلید محکم در زدیم ودر باز شد.برای خودم تصویر سازی کرده بودم که زنی بسیار پیر در را باز می کند با چادری سفید و تسبیحی به دست وخانه ای که سرووضع کوچه اش این باشد معلوم است که داخل خانه چه خبر است.ودوستم قول داده بود که فورا پول را می دهیم ومیریم کافه نادری شاتو بریان می خوریم.در که باز شد انگار برق ضعیفی به من وصل شد.حالی شبیه به ضعف.پیرزنی با موهای مرتب شده ی سفید که پشت سرش بسته شده بود.بلوز دامنی در نهایت تمیزی وسادگی.عینکی مرتب وعصایی قهوه ای.من غرق در تماشا بودم که با تلنگری از دوستم،یادم آمد سلامی بکنم.با مهربانی به داخل دعوت شدیم.حیاط خیلی کوچکی بود که پر از شمعدانی بود.وتازه وسر حال.از حوض خبری نبود نمی دانم چرا اینقدر دنبال حوضم.اما به  درازای دیوار ،باغچه ی باریکی بود که شمعدانی کاشته شده بود.وارد راهرویی شدیم که با فرش پوشانده شده بود.کنار آن مبز کوچکی با دوتا صندلی لهستانی و عینکی که روی مبز بود وکتابی که از کاغذ مانده بین صفحاتش معلوم بود که در حال خوانده شدنه ومن که معتاد کتاب هستم خودم را کشتم ببینم چه کتابیست؟نشد.دست راست رفتیم توی یک اتاق در واقع دو تا اتاق که بینشان دری باز بود وبه هم وصل شده بودند.تمام دیوارها پوشیده شده در کتاب وقفسه.بهت زده شده بودم .یادم رفت مهمانم و باید بنشینم وناخودآگاه داشتم به کتاب ها نگاه می کردم:شرح مثنوی شریف/سر نی/از صبا تا نیما/شرح سودی/ادبیات معاصرو...کنار یکی از قفسه ها چند تاعکس فامیلی بود ولی یکی از عکس ها خیلی برایم آشنا بود چند دختر با انیفورم کنار هم.انگار مدرسه ای بود .آن زن با سینی ی چای وارد شد.ودید من هنوز ایستاده ام.پرسید به کتاب علاقه داری،معلوم است.گفتم بله.نشستم ولی حواسم به عکسه بود.یه دفعه بدون هیچ مقدمه ای پرسیدم این عکس کجاست؟او می گفت و ما محو سخنانش شده بودیم .همکلاس فروغ فرخزاد بوده و با او دوستی ی پنهانی داشته مخصوصا در ماجرای عشقی ی فروغ با گلستان.دنیایی بود این زن.وحاضر نبود لحظه ای از خانه اش دور شود.فهمیدیم که اصلا ازدواج نکرده و دختری که برایش پول می فرستد جراح اطفال در هلند است وروزگارانی پیش شاگردش بوده.او با شاملو و اخوان دوست بوده و جالب ترین قسمت این شد که وقتی مارا مشتاق دید به اتاق خودش که بسیار دیدنی بود ودر سمت چپ همان راهرو بود برد و برایمان سه تار زد.بعد ساز را داد به من وگفت بزن. گفتم از کجا می دانستی؟گفت من به نقد جان خریده ام دختر جان این موی سپید را.اجازه گرفتم که به او سر بزنم.اومدیم بیرون مبهوت وگیج بودیم.خانه در نظرمان قصری شده بود و کوچه زیبا ترین کوچه .به رفیقم گفتم چرا به من نگفته بودی؟او هم اظهار بی اطلاعی کرد و گفت اولین بار است.همیشه مادرم این کار را می کرده است.چهار سال بعد از این دیدار منزل موعودم شده بود .در هفته با اجازه اش ،گاهی سه بار به او سر می زدم والبته بهتر است بگویم او به من سر می زدم وافکارم را ویراستاری می کرد.تمام کارهای بعد از رفتن را انجام داده بود وخاطراتی از فروغ که بسیار دوستش دارم به من گفت که با قولی که به او دادم باز گو نمی شود.روزی که او رفت.تکه ای از من را هم با خود برد .چقدر دوستش داشتم واو حتی مرگ را بزرگوارانه پذیرفت.ومن دیدم که او در آن اندام کوچک چقدر بزرگ بود.شش سال است که او رفته گاهی به آن کوچه سر می زنم و یاد گرفتم که جغرافیای هیچ جا بیان گر هیچ چیز نیست.وانگار در پارادکسی جاودان زندگی خواهیم کرد.زیر این آسمان چه انسان های بزرگی در گمنامی زندگی می کنند که ما نمی شناسیمشان.برای تمام درس هایی که به من داد ،ممنونم