دوست

یادم نیست کجاییم.از کجا رانده شدم؟چرا رانده شدم.گناهش را دیگران کردند و من پاسخگویش شدم.دیگران بارش را قبول کردندو سنگینی اش بر دوش های نا توانم قرار گرفت.پیوسته در فشار سوال و جوابم به نا خواسته ای. آخر من کجا و سر کشی به آستانش کجا؟که :چو فردا نامه خوانان نامه خوانند/تو را از نامه خواندن شرمت آید.به خاطر تپیدن دلم یه جایی،به جرم نکرده ام و اگر انجامی نا مبارک بوده آخر من هم آدمم.واز آدمی جز خطا نیاید.شاید ساخته اند برایم که نکند غفلت پاکی برسد از پس کوه.چرا در نخواستن ها همیشه باز است و تعطیلی هم ندارد ولی در دوست داشتن ها و عاشقی ها با هزار تا علامت ممنوعه بسته است .مگر خودش بار امانت را عشق نمی داند چرا واعظین مرا از آن بر حذر می دارند که وای نکند که روزی بخواهی.بطلبی .نکند که هوس و تمنایی در دلت شکل بگیرد.نکند نکند نکند اما نمی دانند که:دوست نشسته روبرو،من به کجا نظرکنم/دوست گرفته شهر دل ،من به کجا سفر کنم