لحظه های ناب
درآن سوی شب وروز چه قلب های بزرگی که می تپند هنوزلحظه های ناب
درآن سوی شب وروز چه قلب های بزرگی که می تپند هنوزدرباره من
چشم بر هم می نهم،هستی دو سودارد/نیمی از آن در من است ونیم از آن برمن/نیمه ی در من ،بهارانی پر از باغ است و آفاقی پراز باران/نیمه ی برمن،زبان چاک چاک خاک وچشمان کویر کور تب داران/چشم بر هم می نهم،هستی چراغانی ست/روشن اندر روشن و آفاق در اشراق/می گشایم چشم،می بینم چه زهر آگین وظلمانی ست/آن که این دشواره پاسخ گوید کیست؟/در کدامین سوی باید زیست؟/در ظلام ظالم بر من/یا در آن آفاق پراشراق روشن درمن؟
ادامه...
تپیدن
من تمام دلم را به میهمانی تو آوردم.نمی دانم کسی باور خواهد کرد آنچه من باور کردم.در فضایی که انتهایش نشستن و نگاه کردن است .در خودم گشتم ودر لایه لایه دلم هر چه را ورق زدم،تو بودی.یادت است آنروز را،در را یواشکی باز کردم سرک کشیدم قرارمان این بود که اگر کسی نبود سریع بری توی زیر زمین و بگذاریش پشت خنزر پنزرهای آنجا.اونموقع روز معمولا کسی خانه نبود.ماموریت انجام شده بود .چپیدیم تو زیرزمین در را بستیم .و کلی فکر کردیم که صدایش را چطوری ساکت کنیم.گفتی بهترین چیز چپاندن پنبه در کاسه اش است.آنهمه پنبه از کجا؟با پارچه هم میشد.کلی خندیدیم .کلی ترسیدیم.چند بار سرک کشیدم ببینم کسی نیست؟نبود.نشستیم به زدن.از گنجشکک اشی مشی شروع کردیم . زمانمان تمام شد.صدای در اومد و من در برج دید بانی اونقدر منتظر موندم تا حیاط خلوت شد و تو با سرعت رفتی .بعد ها در برابر چشمان متحیر مادرم ،کاری که همیشه طفره می رفتم،یعنی تمیز کردن زیرزمین را داوطلبانه انجام می دادم.وتا همه می رفتند ،می پریدم پایین و این گیتار ارزان قیمت را همچون جان عزیزی در آغوش می کشیدم.امروز تو یک گوشه ی این دنیا هستی،گیتار من هم سال هاست که گوشه ای افتاده و کاس شده،و خانه امان هم تبدیل به چند طبقه زشت به نام آپارتمان شده،ولی من آن تپیدن ها را هنوز دوست دارم.امروز دیگر پدرم با موسیقی مخالف نیست ومن به راحتی جلوی او سه تار می زنم .ولی یک چیزی اینجا نیست.یک گمشده.یک زیرزمینی که یواشکی سیگار می کشیدی وبعد من با حوله ای خیس سعی در بیرون کردن بویش می کردم.اون حیرانی ها را دوست دارم.امروز همه چی دم دستی است.عاشقی ها لوس و بی رنگ است.دیگه کسی یواشکی از عشق کسی نمی میره.پریم از هیاهو.صدای حرف ،حرف،حرف خسته ام کرده است/حرف و صوت وگفت را بر هم زنم//تا که بی این هر سه با تو دم زنم
سلام ویس عزیز
ممون از انتظار گرمی که داشتی
من از داشتن دوست چون تو به خودم می بالم.
بر می گردم و دوباره متن زیبایت را می خوانم و راجع به آن نظر خواهم داد.
به به از سفر برگشتی؟خوشحالم.
همراه شدم با متنت ...
عشق های امروز کمی گستاخ تر شده است !
نمی دونم کتاب /سوانح/اثر احمد غزالی را خوندی؟بخون.
سلام. آفرین بر ویس عزیز. عجب توصیف زیبایی. مارا برد به دنیای واقعی و تحسین بر انگیز آن روزها. چرا من با خواندن این خاطره زیبا ناگهان بیاد دایی جان ناپلئون پزشکزاد افتادم؟ نمی دانم شاید به همان زیبایی و سادگی نقل شده بود. دست مریزاد.خیلی زیبا بود. دلم هوای همان روزها را کرد. ممنون
روزای خیلی دوری نبود ولی برای من هزار سال پیش بود./راستی چه عجب به من سر زدی؟
شما ببخش به بزرگی خویش /آلزایمر و فراموشی پیران را.
اختیار دارید.شما و پیری!
سلام
به گمانم عشق همان عشق ست چه امروز چه دیروز
آنچه کمرنگ می شود درک ست از عشق که روزبه روز کمتر می شود گویی...
در عشق های امروزی بیشتر حس تملک است.فقط می خواهد برای او باشد هر چقدر هم که معشوق از این موضوع عذاب بکشد برایش مهم نیست.در حالیکه عاشق باید تسلیم خواسته های معشوق باشد./عاشق از کام خود بری باشد.
نه نخوندم ! این کتاب طنزه ؟!!
شوخی می کنید؟این کتاب رساله ای در باره ی فقط عشق است.نه عاشق.نه معشوق.بسیار کتاب سنگینی است.شروح بسیاری یرایش نوشته شده است.
سلام
واقعا پست عالی بود.با خوندنش اشک به چشمم اومد.یاد روزهای شیرینی افتادم که دلهره ها هم معنای زیبا داشت.این روزها نگرانی ها تنها نگرانی نیست.نا امیدی و عذابه.دلهره هایی که دیگه پایانش طعم شیرین نمیده.بگذریم.زیرزمین شما منو برد به زیرزمینی که یه دنیا خاطره توش داشتم.پر بود از خنده های یواشکی با الوچه های قاچاقی.تمام روز رو به انتظار لحظه ای بودم که بتونیم به زیر زمین بریم و کتابایی که اونجا کارتن کارتن رو هم انبار شده بود رو با ولع ورق بزنیم و با صفحه هاش زندگی کنیم.وای که چقدر همه چیز بی ریا بود.دلم تنگ شد.
سلام بانوی زیبای مشرق زمین.گاهی دل من هم برای کارایی که می کردم تنگ میشه.یواشکی از مدرسه می زدیم به چاک.می رفتیم کافه نادری.پول توجیبی هامونو می ریختیم روی هم.و قهوه فرانسه می خوردیم و...
تولدت مبارک دوست...
پیروز باشی
سلام .ممنون که اومدی. روزگارت خوش باد.
... چقدر شیرین بود این یادداشت!؟؟ یاد جوانی و نوجوانی ام افتادم. یاد سیگار کشیدنهای مخفیانه در کوچه های خلوت و بارانی و شبها روی دیوار رفتن و اتاق محبوب را دید زدن و .....بماند!
هیچ چیزی در این روزها هیجان اور نیست ..و تو به یادم اوردی که باید قدری هیجان را چاشنی این روزهای ملال آور کنم!
ولع رسیدن به زیرزمین.یواشکی آوردن دوستانی که مادرم با اونا مخالف بود.تند تند حرف زدن.می خواستیم دنیا را عوض کنیم.ولی الان دیدیم که حتی خودمونم نتونستیم عوض کنیم.وای
چقدر دلم تپید برای آن روزها!
برای پاکی آن روزها ... برای شیطنتهایش، برای جیم زدنهایش، عاشقی های سطحی و ساده اش. شماره تلفنهائی که روی یک کاغذ کوچک رد و بدل می شد و ما از ترسمان بدون آنکه نگاهش کنیم دور می انداختیم و تا شماره تلفن بعدی افسوس می خوردیم! دلم تنگ شد برای صدای بلند و وحشتناک اتوبوسی که وقتی از این طرف خیابان به آن طرف خیابان سلانه سلانه و بی خیال می رفتم مرا از وحشت از جا پراند و با دوستانم آنقدر کنار پیاده رو خندیدیم که روی زمین پهن شدیم! برای بی تابی های رسیدن به چهارشنبه سوری و آتش سوزاندن در ته یک کوچه بن بست. برای زدن زنگ خانه ها و فرار کردنها و کر کر کردنها. برای پیچاندن معاون مدرسه برای هر کار خلاف کوچولو و ساده. آیا بچه های امروز هم به اندازه ی بچگی های ما خوشحالند؟
جمع که می شدیم همیشه از خیام شروع می کردیم.از کله شقی هاش خوشمون میومد.تا برسیم به تلفن زدن به آتش نشانی و بعد ریسه رفتن از خنده.دیگه بالاترین کارمون این بود که بریم سینما بلوار کشاورز وکف زمین ولو شیم و با این کار بگیم روشنفکریم.چقدر ساده بودیم.وبچه.ژاندارک دوستم خیلی سیگار می کشید وبرای اینکه بگه خیلی خلافه سیگارش را توی آب می زد و ما با دهان باز نگاش می کردیم.وای
آخه بعد از جواب آیکون قهقهه گذاشتین !
ببخشید اشتباه کردم.ولی چون شعر می گویید آن کتاب را بخونید.ویک کتاب دیگر:شعر خوب،شعر بد:البته قبلا از جسارتم عذر می خواهم.فقط پیشنهاد بود.
زیبا سرودی شعر دلگیر خاطرات پر اضطراب را
که هر یک به نوعی از آن داریم
واقعا همه ما داریم.ویک گوشه ذهنمان جای گرفته و گاهی خودنمایی می کنه.
وای!!!!! چه خلافای سنگینی!
ما فقط خلافمون این بود که تو راه تعطیلی مدرسه تا خوونه رو زنگ مردم آدامس بچسبونیم!
خدایـــــــــــــــــا تـــــــــــــــــوبه!
بابا چه خلافی!!!!!!
ما بیچاره ها فقط می خواستیم کتاب بخونیم و حرفای گنده گنده بزنیم.ولی چنان اموزگار دهر ما را نشاند سر جایمان که حالا جیکمان در نمیاد.و فقط دلمان به وبلاگمان خوشه.
خیلی از خاطراتی که می گید من هم داشتم اما در کل از بچگیم راضی نیستم دوران خوبی نبود حسرت خیلی چیزا رو کشیدم می دونم پیر هم که بشم در مورد امروزم همین رو می گم. کلا زندگیم به حسرت می گذره و آرزوهایی که از هر ۱۰۰۰ تاش شاید به یکیش برسم. به قول سعدی:
عمری دگر بباید بعد از وفات ما را / کاین عمر طی نمودیم اندر امیدواری
سلام .راستی چرا دیگه پست نمی گذاری؟همیشه سر می زنم.ولی هیچی ننوشتی.در مورد نوشته ات من مطمئن هستم که بازم بر می گردیم.حسرت خیلی کشنده است.همه ما دچارشیم.غصه نخور.همدردیم.
من خواستم علت خنده را بدانم و الا خندیدن ، حتی خندیدن به خودم را هم دوست دارم.
ممنون از معرفی کتاب :-)
بابا اشتباهی گذاشته بودم.باور کن.
سلام ویس عزیزم ...
هر بچه شیطونه اومده تو وبت داره اعتراف می کنه به دورانی که در کودکی گذرانده
یادش بخیر ...
زیر زمین خونه هامون بود پر از رب گوجه ...گردو ...ترشی ...برنج...وسیب زمینی انباری که اول زمستون انبارش می کردیم ...
کجاست اون دوران شیرین کودکی ؟
شیطنت ها و بازیهای کودکانه مون ...
یادش بخیر
واقعا یادش به خیر.
نه هیچ راهی نداره ! اصرار نکن ! باور نمی کنم ;)))
بابا
.... و شاید همین پستت سبب شد تا دلتنگ بشم و یهو غمگنانه بنویسم... اعتراف میکنم که از تو تاثیر میگیرم !!
با این حال نوستالوژی برای ما شرقیها از نون شب هم واجبتره!!
گاهی هجوم گذشته چنان سیل آساست که میاد و ادمو می بره.باز دستتو یه جایی بند می کنی و بر می گردی به این کسالت روزانه.اما دلتنگی هم که همخونه همیشگی است.
کارهای ممنوعه است دیگر !
زندگیت پر از هیجان .
آدرس وبلاگتم برام بزار عزیزم !
یک سوال ویس اسم واقعیته ؟
سلام.باشه آدرسم را برات می زارم.اسم واقعی من ویس نیست.
سالهاست که از نوستالوژی میگریزم و موفق نمیشم! منو رها نمیکنه و روحم به همین علت خراشهای عمیقی برداشته ...
دلم میخواد به جایی در گذشته برگردم و نمیتونم.... دلم میخواد در خونه ای که متعلق به گذشته هاست باشم و نمیتونم ... دلم میخواد همه غمهای خودم رو بنویسم و نمیشه ... برای همین گاه لودگی و بذله گویی رو دنبال میکنم تا بلکه ارامشی پیدا کنم ...
چرامی خواهی از گذشته فرار کنی و به گذشته فکر نکنی؟من ذهنی قدیمی دارم.از خانه های مدرن بدم میاد.هنوز از تخت و پشتی خوشم میاد.هنوز از پیچ امین الدوله بیشتر از ارکیده خوشم میاد.هنوز دیزی را به بیف استروگانف تر جیح میدم.و باعث تعجب دوستانم میشم.هنوز دل من روزای افتابی را دوست دارد.گاهی که تنها هستم ذهنم را جمع می کنم تا یادی از گذشته ،که همیشه هم خوشایند نبوده ،بکنم.نه اینکه خیالاتی هستم.نه.ولی گاهی پرسه زدن تو خیابونای قدیمی را دوست دارم.هنوز تصنیف های عارف و درویش خان را به هر سمفونی تر جیح میدم.دراز بکش روی تختت و به گذشته فکر کن.ممکن است که ناراحت بشی ولی نهایتا روحت نفسی کشیده.
نگو از ورق زدن خاطرات
کی می خوام درست بشم و دست از این ورق زدن خاطرات گذشته بر دارم، نمی دونم. زنده ام به همین خاطرات. ببینم بیماری سختی که نیست؟؟
اگر بماری هم باشد من هم بیمارم.واینکار را دوست دارم.چه اشکالی دارد که گاهی بگذاریم که احساس هوایی بخورد.
پریم و پر آنقدر که از پوچی دست به خودکشی میزنیم!
زیبا بود و نوستالژیک!
و تبریک به خاطر میلادتان به تقویم آریایی !
سلام.ممنون از لطف شما.اسم وبلاگتون جالبه.بهتون سر می زنم.
کتاب خواندن!
حرفهای گنده گنده زدن!
خـــــــــــــــلاف نیست بانو؟!!!
خدایا پناه میبریم به تو!
...
سلام...ببخشین چی کار کنیم اصولا حرف جدی بلد نیستیم بزنیم دیگه!
چرا بابا خلافه.یعنی چی که چند تا ضعیفه ازین کارا کنند.
سلام. عزیزم منظورم این بود که پایین اسمت آدرستم توی وب سایت بنویس که من راحت بیام وبلاگت !
پس چیه ؟
باشه
سلام.
گذشتن از سنت های غلط همیشه خاطره انگیزاند.
این روزا زندگی ها راکد است.بعضی ا ز خاطره ها را دوست دارم.وبه هیجان میام.
برگشتم یکبار دیگر این نتیجه زیبا را (به گمان من ) بخوانم
امروز همه چی دم دستی است.عاشقی ها لوس و بی رنگ است.دیگه کسی یواشکی از عشق کسی نمی میره.
ممنون که بازم سرزدی.دوست خوبم
الهی که دیگه هیچ کی از اینایی که ما تجربه کردیم رو تجربه نکنن عزیز جان !
سلام. خوبی ؟
خوبم وگرفتار.برام دعا کن.امیدوارم که هیچوقت تجربه ات را تکرار نکنی.
سلام ویس عزیز
ممنون که به من سر زدی چقدر جالب و زیبا از گذشته گشتی و یه تیکشو کندی و وصلش کردی به حال
قلمتو خیلی دوست داشتم
باز هم به من سر بزن
به روزم
دوست داشتی خوشحال میشم با هم تبادل لینک بکنیم
موفق باشی
ممنون از این همه لطف.حتما وبا افتخار لینکتون کردم.
خداوند شبان من است، محتاج به هیچ چیز نخواهم بود.
در مرتع های سبز مرا می خواباند نزد آبهای راحت مرا رهبری می کند.
جان مرا بر می گرداند و به خاطر نام خود به راههای عدالت هدایتم می نماید.
چون در وادی سایه ی موت نیز راه روم از بدی نخواهم ترسید زیرا تو با من هستی.
عصا و چوبدستی تو مرا تسلی خواهد داد.سفره ای برای من به حضور دشمنانم می گسترانی.
سر مرا به روغن تد هین کرده ای و کاسه ام لبریز شده است...
هر آینه نیکویی ورحمت تمام ایام عمرم در پی من خواهد بود و در خانه ی خداوندساکن خواهم بودتا ابدالاباد.
ویس عزیزم فقط برای تو چنین جمله ای یافتم ....
خداوند با تو است عزیز
اللهم اشفع کل مریض///
آفتاب مهربان و عزیزم.از این کامنت بسیار بجا ودلداری گرمت ممنونم.یه جایی خوندم:یه روز ماهی به آب گفت:تو نمی تونی اشک های منو ببینی چون من تو آبم و آب جواب داد:اما من می تونم اشک های تو را حس کنم چون تو توی قلب منی./یکدفعه احساس کردم شما دریایی هستی که منو حس می کنی.برای مهربونی هایت ممنون.دست حق به همراهت.
سلام به ویس عزیز
بازم قشنگ بود
به قول دکتر شیری وقتی مطلبی را با شهودو حس درونی خودت می نویسی واقعی بودنش و به دل نشستنش حتمی می شه
خاطراتی داری که می تونی دلتو بهش خوش کنی
روز هایی که وقتی برمی گردی و پست سرتو نگاه می کنی می بینی چقد ساده و بی ریا بوده چه دنیای کوچیکی که دلت واسش اب می شه چقدر بی غل و غش که دلمونو به ی صدای گیتار خوش می کردیم .....
ما خیلی بزرگ شدیم یا دنیا خیلی کوچیک شده
واست همه خوش بودن رو آرزو دارم
سلام بی کران مهر.همانطور که گفتی گاهی دلم تنگ میشه برای اون سادگی ها و تپیدن های دل بیقرارم.شایدم دنیا کوچیک شده.نمی دونم.
... و اکنون که چند روزی نیستی ، برای دیدن جای خالی تو پاورچین و بیصدا میآیم و سپس میگریزم از این گوشه غمناک که بوی حزن و فراق دارد .... چشم به راهم تا بیایی و دوباره به نوش جملاتت کاممان شیرین شود ... به قول شاعر:
مرا هرگز مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم
دوست خوبم.واقعا از این همه مهر به شوق میایم.روزهای بسیار سختی را می گذرانم.الان هم بی خوابی دارم ،اومدم همینجوری سر بزنم که نوشته ی پر از مهربونی شما را دیدم.الان احساس می کنم حتی در دنیای مجازی ،محبت چقدر گرم است.که گرمایش را حس میکنم.عزیزترین آدم زندگیم ناگهانی بشدت بیمار شده و من دلنگران و تیمار دارش هستم.وفرصت هایم را در اختیار او گذاشتم.باز هم بسیار بسیار ممنون.
چرا آخرین پست این وبلاگ برای من این پست نشان داده می شود ؟!؟؟!
چه پستی برای شما نشان داده می شود؟
این پست پست آخره ؟ پست تپیدن
وای بله مدت هاست نتونستم بنویسم.
سلام ویس عزیز ...
ممنونم با این همه گرفتاری که داری باز هم یادی از دوستانت در فضای مجازی می کنی ...به قول جمله محبت آمیز خودت :
((در دنیای مجازی ،محبت چقدر گرم است.که گرمایش را حس میکنم.))
به خاطر صبوری ات پاداشی بس عظیم است عنداله
ممنون دوست بسیار خوبم.
چرا گرفتار ؟
شاغلی ؟ کارت چیه جسارتا ؟
یه موقع دیدی من زیادی دارم سوال می کنم تذکرات لازم را بهم بده باشه !!
دو خط اول مثل بازپرسا پرسیدی وصورتم را کشیدم عقب.آخر جمله ات یالا بگو ببینم را کم داشت.شوخی کردم.ناراحت نشو می دونم لطف داری ولی کلا با سوال و جواب مخالفم.از توجهت ممنون.
...
از دم صبح ازل تا آخر شام ابد
دوستی و مهر بر یک عهد و یک میثاق بود
رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر دامن ساقی سیمین ساق بود
سلام بر حضرت ویس!
هستیم ظل سایه ی توجه و مهر دوستان ولی کم و ناقصیم به جهت عرض ارادت،قبول داریم! عفو بفرمایید به رسم بزرگ و کوچکی...
دیر گاهی است که قلم عنبرین شمامه شما یادی از دوستان مخلص نمی کند.
ما که عذر تقصیر خواستیم بانو...
طلب عفو همایونی!
خدایاتوبه
با سلام و ادب
پست زیبایی بود
مثل بقیه منو بردی به اون روزای خوب
اون روزا یه تابستون کار کردم و پولامو جمع کردم تا سه تار بخرم ولی نذاشتن! گفتن که این کار معنویت رو از آدم می گیره!! منو آدم فرض کردن و یا اینکه معنویت رو چه جوری معنی کردن نمی دونم!!! ولی زیرزمین یه حالی بود یه حالی
راستی چرا خونه ها دیگه زیرزمین ندارن؟!؟!
خونه ها دیگه هیچی نداره.همه یک شکل شده.مبلمان های تهوع آور وتلویزیون های ،حتما بزرگ.مکعب های سیمانی. کجای فرهنگ من با این شکل ها ساز گاری داره.فرش بلژیکی.خوب بابا گلیم پهن کن خیلی قشنگتره.بگذریم.الان سه تار می زنی؟برای من سه تارم حکم قرص مسکن قوی داره.مظلومه.حتی می تونی نصف شب بزنی.اگر نمی زنی بنویس تا به استاد بسیار خوبی معرفیت کنم.دوست خوبم.
چقدر بد !
فهمیدی به منم بگو !
فکر نمی کنم بفهمم چون هیچی ازشون نمی دونم.و تازه مگر این موضوع هر روز هزار بار توی این شهر بی در و پیکر تکرا نمیشه.