ملاقات

چندی بود که امورات خودم ازدستم در رفته بود.دیشب تا نزدیکی صبح بیدار ماندم و فکر کردم.و به رتق و فتق خودم مشغول شدم.مدت ها بود که قرار ملاقات ها را با خودم نداشتم و من عادت این ملاقات ها را از دیر باز دارم .ووقتی که مشکلی باعث به تاخیر افتادنش می شود حالم خیلی بد می شود.صبح پاشدم و کفش آهنین پوشیدم و زدم تو خیابون.همینطوری بدون برنامه.خلوتم را باید تمدید می کردم.این روزا هی ازینجا به اونجا رفتم.والان راه افتادم .ذهنم را از همه خالی کردم به خودم پرداختم بیلان کاری و فکری من چی بوده.چی خوندم.چقدر غر زدم.چقدر راضی بودم.و چه وچه ...وفکر کردم اگر خودمو رها کنم همه هیچ ابایی از بردن وقت و زندگی من ندارند.یاد بیت مولانا در طوطی و بازرگان افتادم:هرکه داد او حسن خود را در مزاد/صد قضای بد سوی او رو نهاد//دشمنان او را زغیرت می درند/دوستان هم روزگارش می برند.داشتم یک آدم بی درو پیکر می شدم.حدومرزم را داشتم از دست می دادم.وقتی به خودم اومدم که گرسنه ام شده بود.وساعت۲بعداز ظهر بود.زیر پل سیدخندان چیکار می کردم؟فکر کنم از ۹ تا ۲ راه رفتن حسابی حالمو جا آورده بود.اومدم خونه ناهار خوردم و نشستم جلوی این پنجره تا بهتون بگم ممنون از مهربونیهایتان.ودیدم که چقدر دوستتان دارم واین اشتباه بود که می خواستم دیگر نیایم ونننویسم.