یک مرد

تمام مدت تو مترو فکر کرد.همه چی تو سرش دور می زد.خسته بود.از بلندگو اعلام شد:هفت تیر،واو دوباره غرق افکارش شده بود.همیشه سعی داشت همه را راضی نگه دارد.وانگار که خودش را سال ها پیش جایی گذاشته بود و الان شده بود بانک خونه وتازه هیچکس هم از او راضی نبود.بچه ها هر روز خواسته های جدید داشتند.وهمسرش ،خیلی برای همه جز او ،زحمت می کشید.وانگار که با او پدر کشتگی داشت.حتی دیگه این روزا تقاضاهایش را هم طلبکارانه از او می خواست.خودش بارها شنیده بود که به دوستانش می گفت که حیف شده.وزندگیش را باخته.واوهر چه مرور می کرد می دید که تا توانسته بوده سعی کرده حداقل بخش بزرگی از خواسته های انان را برآورده کنه.دیده که اینروز ها وقتی بر می گرده از این همه بی مهری یخ می زنه.امشب داشت تصمیم می گرفت که از مترو که بیرون آمد کمی یللی بزنه ودیرتر بره خونه.موبایلش زنگ زد وچهره ی شیرین دخترش روی صفحه دیده می شد نمی خواست جواب بدهد.گوشی را خاموش کرد و باز هم فکر کرد.وفکر کرد وچرخ زیرین آسیا بودن تا کی؟دیده نشدن تا کی؟او هنوز هم بعد از این همه سال نیاز به دوست داشته شدن دارد.بلندگو اعلام ایستگاه قیطریه را که کرد آه از نهادش بلند شد ،چند ایستگاه رد شده بود او ماشینش را در حقانی پارک می کرد.پیاده شد و دو باره مسیر برگشت را تا حقانی آمد.از ساختمان که بیرون زد هوا خیلی سرد بود.سوار ماشینش شد و راه افتاد.با خودش گفت حالا کجا برم؟اصلا چرا گوشی را خاموش کردم.خوب عیبی ندارد آنها هم مرا دوست دارند.من اشتباه می کنم.بازهم باید سعی کرد.همه همینطور زندگی می کنند.ای بابا گل می خرم می رم خونه .من امشب چمه؟گوشی را روشن کرد.پشت سر هم زنگ خورد:میایی خونه سر راه ماست بخر،بابا میایی خونه سر راه چیپس بخر،میایی خونه...واو دید که ماشین انجام وظیفه شده و سال ها پیش خودشو یه جایی جا گذاشته.