دلجویی

نشسته بودم و گوش می کردم غوغا بود.ظاهرا همه آمده بودند که دور هم زمانی را بگذرانیم.واز من احوالی بپرسند چون مدتها بود که بیماردارم.دود سیگار و گرمای چای و بحث های داغ.که بله،مبارک با کودتا اومد،دیدین چطور مردم پایداری کردند،این شلوغی مثل انقلاب ما نبود و...چند سالی است که روی خودم کار کردم و به علت مجبور بودن در حضور اجباری در جاهایی،می توانم ذهنم را از محیط خارج کنم حتی تا حدی که اصلا نشنوم.خیلی کسالت بار شده.یا شاید برای من اینطور است.یکدفعه فقط آدما را می دیدم که صدا ندارند،تو دلم کمی تفریح کردم.حالا دوتا مریض دارم.اونا تو اتاقشون خوابند و من به دوستانی که آمدند مرا دلداری بدهند نگاه می کنم.دوستشان دارم فراوان.بعد از چند ساعتی که حسابی از من دلجویی شد!!!!!!!!!!!رفتند من ماندم و خانه ای ریخت و پاش.که به کارهای دیگرم اضافه شده بود.فکر کردم چه حضور نا مبارکی داشت این مبارک در خانه من.هیچکس از من نپرسید دل خوش سیری چند؟حالا نشستم جلوی این پنجره.روزی که این صفحه را باز کردم دوست داشتم هر چه دل تنگم می خواهد بنویسم.ولی الان می بینم اینجا هم نمی شود.ومن همیشه باید در استتار باشم.صفحه ام را می بندم و می روم توی همان کوچه باغی که در پست پرت و پلا نوشتم.