کشتی بی لنگر

برای شناخت خود،نیازی به اندام های حسی نیست.چون خود،امری مجرد و غیر مادیست.اگر در فضا ،معلق هم خلق شوی ،حس بودن و هستن،هست.در یک خط زمانی و یه جایی ،می پریم تو زندگی.بعد از یک مدتی هم می کشانندمان بیرون.در این بازی کوتاه چه بر سرمان می آید؟بیرون از قاب ظاهری ،پشت قاب این تصویر چیست؟من چه دانم،من چه دانم! 

گاهی سعی می کنی آدم باشی،گاهی می زنی به چاک،گاهی انالله را می فهمی و می دانی باید برگردی و جواب بدهی، خوانده ای اناالیه راجعون/تا بدانی که کجاها می روی

گاهی در حلقه ی لا گرفتار می شوی،گاهی از پله ی شک بالا می روی،گاهی بر سر ایمان خویش چو بید می لرزی،گاهی منکری،گاهی مقری،جمع اضداد می شوی،یک لا قبایی چون تو را می کشانند این سو و آن سو،گاهی مست نیمه شبی ،گاه زاهد متحجد،گاهی در خودت می پیچی ،چنان که در سیر آفاقی،و گاهی چنان مبتذل و دم دستی می شوی که در سیر انفسی،گاه شادمان،گاه غمگین،گاه سالم،گاه بیمار،گاه پوست اندازی را شروع می کنی تا پروانه شوی،گاه میلی مبهم می خواهد کرم بمانی،چهار پاره ات می کنند از هر سو،خدایا به فریاد این غریب امانتدارت برس!این چه امانتی بود که جز رنج بهره ای نداشت؟اگر این امانت عشق بود،بلبل هم عاشق است،پاسخی برای عاشقی اش ندارد،می خواند و می خواند و در نشئه ی عاشقی اش می میرد.روحت از این خاک به افلاک می رود .در این حجاب تیره ی زمینی ،میل گردش در حلقه های نور داری،دست دراز می کنی،غریق درین بحر طوفانی،موج های مهیب ،که هستی تو را تهدید می کنند،می کشاند مرا تو را به خویشتن...صدای کیست؟ 

پ. ن۱:این نوشته طغیان روحم است در ساعت یک و پنجاه دقیقه نیمه شب.شاید صبح پاکش کردم شایدم نه.نمی دونم. 

پ.ن۲:تصویر دوریان گری را خوندید؟نمی دونم چرا یادش افتادم.حداقل ده سال پیش خوندمش .ولی در آینه که  نگاه کردم یادش افتادم.