پشت پرچین های ذهن خسته ام

صبح روز سه شنبه است.عید است . همه چی همون جوره که همیشه است.و تنهایی صورتش را به پنجره می کشد.صدای جوش کاری از سر صبح به گوش می رسه و کارگرها دارن به ترانه ی مهستی گوش می کنند.دیروز داشتم می رفتم احد نشسته بود روی پله ای چند تا خونه اونطرف تر.گفتم سلام چطوری؟چرا ریش گذاشتی؟با حالتی گرفته گفت یکی مرده،گفتم خوب حالت خوبه؟داشتی خیلی فکر می کردی.چی شده. گفت داشتم تصمیم می گرفتم امشب تکلیفم را با خدا مشخص کنم.می خوام بهش بگم حالا که منو دوست نداری منم کافر می شم.ای وای احد خل شدی؟رفته بود و من مات مونده بودم.همیشه بعضی چیزا حک میشه توی ذهنم.وتصویرش مونده روی صفحه ی اول ذهنم. 

باید بلند شم اتاقم را که پر از کاغذه جمع کنم .ولی نمی تونم.امروز روز تزریق ماهانه ی خواهرمه و رفته سیزده آبان.بغضم را باید پنهان کنم. هرکاری کردم بذاره من برم داروشو بگیرم نگذاشت. 

روز عید علی................... 

تا شقایق هست زندگی باید کرد