من هم همانم

یه صدایی تو گوشم گفته بود که بی خیال، و من همینطور نشسته بودم و  به حرکت زمان نگاه می کردم.بر و بر ،و شدم یک نقطه وسط هیاهوی در هم دایره ها.باز زده بودم تو جاده خاکی .انگار این روزا داشتم خودم را حلوا حلوا می کردم و رو دست می بردم.که یادش نباشه چی شد،که خودشو گم کنه در مسیر تو در توی زندگی ولی دوباره یک دستی مرا پیاده کرد و رفتم تا اعماق دلم و شد آنچه نباید بشود.باز من و اتاقم و تنهایی. وقت دیدار که با دلم میشه، یهو صدای وزش نسیم کوچه باغو می شنوم.و ترنم تصنیفی که خوانده می شود.دلم هری می ریزه ، و دفترچه شروع می کنه به ورق خوردن،هیچکسی و یا هیچ چیزی جلودارش نیست.صفحه ها از جلوی چشمم ورق می خوره، یاد ها و خاطرات مرا چون طوماری در هم می پیچد، دلم از اشک لبریز میشه و از چشمام می ریزه.همهمه ی سکوت گوشم را کر می کنه.همه چیز به کناری می ره و من مثل کشتی گیری خسته وسط تشک ایستادم و مثل همیشه مغلوب شدم.به اطرافم که نگاه می کنم همه چی سر جاشه .من هم سر جام هستم ولی این سفر درون از کجا تا کجا مرا می برد.تا افق های سبز بشارت،غلغله ی دلم کمی آروم شده، شب از نیمه گذشته ، در بهت و حیرانی ، به خودم آمدم. 

ای می ، بترم از تو، من باده ترم از تو 

پر جوش ترم از تو ، آهسته که سر مستم  

رخوتی عجیب دارم.انگار همه ی بدنم خواب رفته ، تو سرم دارم می خونم :

اینجا همانجاست، من هم همانم  

آن بیدل رسوای خوش سودای بد رفتار 

اینجا همانجاست ، من هم همانم 

اما چرا آواز اندوهی نمی خوانم 

دیگر نمی مانم به آن ... 

که می گریید، می خندید 

می افتاد ، بر می خاست