لانه ی ماران

یه دفعه از آدما ترسیدم.وقتی بچه بودم هر وقت می ترسیدم می رفتم پشت میز قایم می شدم،  

 اما الان که بزرگ شدم نمی دونم باید چکار کنم. دچار بهت و ناباوری شدم .همه ی مردم ظاهراْ  

آدمند ، سوار ماشینای شیک می شن ، عطرای گرون می زنند ، سفرهای زیادی می رن و تو  

بهشون احترام می گذاری ، بعدش می بینی پشت این همه چیزای قشنگ ، چه چهره های  

مخوفی پنهان شده ، و این هایی که از زیر ماشین رفتن یک گربه ، بمیرم الهی می گفتند ، حالا  

با تمام توانشون به تو ضربه می زنند ، و هیچ ابایی هم ندارند که حتی موجب مرگ کسی بشوند. 

یه روزی اگر با خوندن این شعر فروغ : این جهان به لانه ی ماران می ماند و پر است از حرکت پاهای مردمی که در حالیکه تو را می بوسند طناب دار تو را می بافند ،؛ می گفتم هرگز نمی خواهم بدبین باشم ، 

امروز می فهمم که فروغ در این شعرش هم ، مثل همه ی شعر های دیگرش صادقانه احساسش را گفته ، او رسیده بوده به این حس و من اکنون رسیدم.  

سعی دارم پیام هر اتفاقی  راکه برایم می افتد ، بفهمم ، گاهی از درک این پیام ها عاجزم.  

پ . ن 1 = فردا روز زن است .هزار تا پیامک کلیشه ای ، از اونایی که برای یکی میاد ، برای  

هزار نفر فرستاده میشه ، برام رسیده ، فکر کنم پارسال به همین مناسبت متنی نوشتم. 

امسال نوشتنم نمیاد. ولی خوب به هر حال مبارک باشه. 

پ . ن 2 = عصرای جمعه خل میشم ، تنهایی هم علاوه ی علت شده ، به جای خون تو  

رگ هام واژ ه است .مخم داره می ترکه ، نه ساعته دارم کتاب می خونم خفه شدم.باید بلند شد ، باید کتاب را بست ، باید به ملتقای درخت و خدا رسید