علی

خجسته باد نام خداوند ، نیکوترین آفریدگار 

که تو را آفرید 

از تو در شگفت هم نمی توانم بود 

که دیدن بزرگی ات را ، چشم کوچک من بسنده نیست 

مور ، چه می داند که بر دیواره ی اهرام می گذرد 

یا بر خشتی خام 

تو ، آن بلند ترین هرمی که فرعون تخیل می تواند ساخت 

و من ، آن کوچک ترین مور ، که بلندای تو را در چشم نمی تواند داشت. 

چگونه این چنین که بلند بر زبر ماسوا ایستاده ای 

در کنار تنور پیرزنی جای می گیری  

و زیر مهمیز کودکانه ی بچگکان یتیم 

و در بازار تنگ کوفه؟ 

پیش از تو ، هیچ اقیانوس را نمی شناختم 

که عمود بر زمین بایستد 

پیش از تو ، هیچ فرمانروایی را ندیده بودم 

که پای افزاری وصله دار به پا کند 

و مشکی کهنه بر دوش کشد 

و بردگان را برادر باشد 

ای روشن خدا 

در شب های پیوسته ی تاریخ 

ای روح لیله القدر 

حتی مطلع الفجر 

شب از چشم تو ، آرامش را به وام می گیرد 

و طوفان ، از خشم تو ، خروش را 

کلام تو ، گیاه را بارور می کند 

و از نفست گل می روید 

چاه ، از آن زمان که تو در آن گریستی ، جوشان است 

سحر از سپیدی چشمان تو می شکوفد 

و شب در سیاهی آن به نماز می ایستد 

هیچ ستاره نیست که وام دار نگاه تو نباشد 

لبخند تو ، اجازه ی زندگی است 

هیچ شکوفه نیست کز تبار گلخند تو نیست 

چگونه شمشیری زهر آگین 

پیشانی بلند تو _  این کتاب خداوند _ را از هم می گشاید 

چگونه می توان به شمشیری ، دریایی را شکافت؟ 

با اندوهی والاتر از غم گزایی عشق 

و دیرینگی غم 

برای تو با چشم همه ی محرومان می گریم 

با چشمانی یتیم ندیدنت 

گریه ام   شعر شبانه ی غم توست 

هنگام که به همراه آفتاب  

به خانه ی یتیمکان بیوه زنی تابیدی 

و صولت حیدری را 

دست مایه ی شادی کودکانه شان کردی 

و بر آن شانه ،که پیامبر پای ننهاد 

کودکان را نشاندی 

و از آن دهان که هرای شیر می خروشید 

کلمات کودکانه تراوید 

آیا تاریخ ، به تحیر ، بر در سرای ، خشک و لرزان نمانده بود 

در احد  

که گل بوسه ی زخم ها ، تنت را دشت شقایق کرده بود 

مگر از کدام باده ی مهر مست بودی 

که با تازیانه هشتاد زخم ، بر خود حد زدی 

کدام وام دار ترید؟ 

دین به تو ، یا تو بدان؟ 

هیچ دینی نیست که وام دار تو  نیست 

دری که به باغ بینش ما گشوده ای 

هزار بار خیبری تر است 

مرحبا به بازوان اندیشه و کردار تو 

شعر سپید من ، روسیاه ماند 

که در فضای تو ، به وزنی افتاد 

هر چند ، کلام از تو وزن می گیرد 

وسعت تو را ، چگونه در سخن تنگ مایه گنجانم ؟ 

تو را در کدام نقطه باید به پایان برد؟ 

فتبارک الله ، تبارک الله 

تبار ک الله احسن الخالقین  

خجسته باد نام خداوند 

که نیکوترین آفریدگاران است 

و نام تو  

که نیکوترین آفریدگانی 

شاعر : موسوی گرمارودی در قالب سپید