من نه منم ، نه من منم

شب ها را بسیار دوست دارم. انگار تمام انرژی های منفی خوابند. صدا نیست ، کسی تلفن نمی زند. تو می مانی و خودت . یعنی خودت به میهمانی خودت آمدی.تعارفی در کار نیست .میهمان آشناست .بحثی نمی کنی . انگار کلمات جایی ندارند و گویی در جهانی دیگر هستی که واژه نقشی ندارد.و هرچه بگویی ،میهمانت به صورت نشئه ای دریافت می کند.چه میهمانی لذت بخشی. تو فکر می کنی ، او هم می فهمد. سکوت در این جشن جاری است. او تنها کسی است که تو را درک می کند ، نصیحت نمی کند. همراه می شود در تمام پیچ و خم راه . 

می روم و می آیم ، در یک گذر تند و بی نصیب از همه چیز و همه کس که باید پیوسته گوشم را بکشم که هی مواظب باش ، که هی همرنگ نشو ، که هی در این سیل سیاهی و تباهی گرفتار نشوی ، که هی...اما وقتی می نشینی که با تو باشم که خودمی ، نفسم سبک می شود . یک اتاق برایم به اندازه تمام هستی شکل می گیرد و کافی است برای بودنم با تو که میهمان عزیزی هستی ، در را که می بندم ، انگار هستی برایم باز می شود . هی ورق می زنم و با تو به تفسیر آنچه می خوانم ،می نشینم که وای چه لذت بخش است .  

ساعت نزدیک یک نیمه شب است ، سهراب گفت: باید کتاب را بست ، باید بلند شد ، باید به ملتقای درخت و خدا رسید.