ارغوان

داشتم می رفتم نشرچشمه ، از مترو که اومدم بیرون هوا کمی آروم تر از صبح شده بود. ازین در خروجی و سمت راست کریم خان بیزارم . خاطرات بدی را دارم. اون داروخونه ی لعنتی. 

از سمت راست خیابون رفتم ، گفتم به سنایی که رسیدم میرم اونور خیابون . خیلی شلوغ بود ، همه جور آدمی بود.بچه های دست فروش ، گدایان شهری ، مردمی که خرید می کردند.داشتم می رفتم .لعنت به چشم های من. ، یک دختر حدوداْ دوازده ساله در حالی که یک کودک در بغلش بود نشسته بود.سرش پایین بود و صورتش هاله ای ازغم و خشم داشت . انگار ترمز کردم . هنوز خیلی نزدیک نشده بودم که متوجه من شود .ایستادم و مدتی نگاهش کردم. حالم بد شده بود. اصلاْ آدم لوسی نیستم.می دانم همه جا ازین مردم هستند ولی همه ی این حرف ها دلیلی برای بی تفاوتی نیست. او هنوز خودش بچه بود. یک دختر خیلی خیلی جوان با دلی مملو از آرزو ها ، ونفرتی در دل ، چند میلیون از این آدما داریم ؟ راه افتادم ، از جلوش رد شدم . رفتم نشرچشمه و نشر رود کارهایم را کردم  ولی احساس خستگی مفرط می کردم ، یاد فروغ افتادم :  

می توان همچون عروسک های کوکی بود 

با دوچشم شیشه ای دنیای خود را دید   

دلم شعر ابتهاج را می خواد:  

ارغوانم 

آسمان تو چه رنگ است امروز؟ 

آفتابی است هوا  

یا گرفته ست هنوز 

من در این گوشه که از دنیا بیرون است 

آسمانی بر سرم نیست 

آنچه می بینم دیوار است 

آه این سخت سیاه 

آن چنان نزدیک است 

که چو بر می کشم از سینه نفس 

نفسم را بر می گرداند 

ارغوان 

این چه رازی است که هربار بهار با عزای دل ما می آید 

که زمین هرسال از خون پرستوها رنگین است  

ارغوان 

پنجه ی خونین زمین 

دامن صبح بگیر 

و از سواران خرامنده ی خورشیدبپرس 

کی بر این دره ی غم می گذرند؟ 

ارغوان 

بیرق گلگون بهار 

تو بر افراشته باش 

شعر خونبار منی 

یاد رنگین رفیقانم را 

برزبان داشته باش 

ارغوان 

شاخه ی همخون جدا مانده ی من 

...